Τα τελευταία χρόνια αποτελεί σύνηθες φαινόμενο στη χώρα μας η απαξίωση των ανθρωπιστικών σπουδών.
Ένα από τα πιο βασικά επιχειρήματα που ακούγονται είναι ότι οι συγκεκριμένες επιστήμες «δεν έχουν σύνδεση με την αγορά εργασίας». Ταυτόχρονα, άλλοι υποστηρίζουν ότι ασχολούνται με «θεωρητικά» και όχι «πρακτικά» ζητήματα.
Αρχικά, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι το ζήτημα της σχέσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας αποτελεί συνολικό πρόβλημα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας. Κατά συνέπεια, η μονομερής συσχέτιση με τις σχολές των ανθρωπιστικών επιστημών είναι άδικη.
Επιπλέον, είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε στη χώρα μας την ανάδειξη της σημασίας του τμήματος Διαχέιρισης Ανθρώπινου Δυναμικού των επιχειρήσεων για την εύρυθμη λειτουργία τους.
Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν ότι τόσο η επιστήμη της Ψυχολογίας όσο και οι επιμέρους κλάδοι των κοινωνικών επιστημών ανοίγουν τον δρόμο για την ενασχόληση μ’ αυτόν τον τομέα σε μεταπτυχιακό επίπεδο;
Το δεύτερο σημείο κριτικής είναι διαπίστωση που απέχει από την πραγματικότητα.
Οι ανθρωπιστικές επιστήμες επιχειρούν να αποτυπώσουν τμήματα της καθημερινής μας ζωής. Από την πολιτική διακυβέρνηση και τις αντιλήψεις στο πέρασμα του χρόνου, μέχρι το φαινόμενο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας του κάθε ατόμου, οι ανθρωπιστικές επιστήμες εξηγούν τα στοιχεία που έχουν διαμορφώσει και διαμορφώνουν αυτό που βιώνουμε.
Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι οι ανθρωπιστικές επιστήμες βοηθούν στην καλλιέργεια κριτικής σκέψης, στοιχείο πολύ σημαντικό για την δημιουργία ενεργών και δημιουργικών πολιτών.
Η θέση περί άχρηστης γνώσης που παραρηρείται στη χώρα μας είναι απλουστευτική και ατεκμηρίωτη. Κάθε αποσύνδεση από οποιαδήποτε επιστήμη οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνίες της άγνοιας.
Ι. Διαμάντης
