Το έχω πει και στους δικούς μου ανθρώπους: Κατά μια έννοια είμαστε μικροί ήρωες. Μικροί ήρωες γιατί αντέξαμε αδιανόητα (και για την οικονομική λογική) μέτρα λιτότητας επί 10 χρόνια. Μικροί ήρωες γιατί πάμπολες οικογένειες στην Ελλάδα, έχουν αισθανθεί την κοινωνική και οικονομική αδικία του συστήματος επί 10ετία.
Πολλοί γονείς που έκαναν όνειρα και τα πάντα για τα παιδιά τους, τα βλέπουν ΑΚΟΜΑ να παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς γιατί έτσι είναι τα πράγματα… Ποιος τα διαμόρφωσε; Μα φυσικά αυτοί που έχουν την εξουσία σε εξωτερικό και Ελλάδα. Μπορεί στις Δημοκρατίες η κοινωνία να συνδιαμορφώνει τις εξελίξεις, όμως την εξουσία την απόλυτη και την ουσιαστική την έχουν οι κυβερνήσεις. Αυτές νομοθετούν μέσα στη Βουλή, αυτές παίρνουν τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις. Συνεπώς διαφωνώ με την άποψη ότι τα φάγαμε όλοι μαζί. Όλη η κοινωνία ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Μικρό μέρος της, οι κολαούζοι ή αν θέλετε οι… υπάλληλοι της εξουσίας, μπορεί.
Η κάθε οικογένεια που δεν στηρίζεται σε κομματικά μαγαζιά και πολιτικούς, μέρα τη μέρα η μισθοσυντήρητη οικογένεια τα βγάζει πέρα με κόπο, άγχος, ιδρώτα, ανασφάλεια για το αύριο. Ο συνταξιούχος έβλεπε παλαιότερα τη σύνταξη κομμένη κάθε μήνα. Ο μισθωτός τον μισθό. Ή τον λάμβανε μετά από… δυο μήνες γιατί εργοδότες επικαλούνταν οικονομική στενότητα. Οι παππούδες έλιωναν από τη στεναχώρια βλέποντας τα παιδία και τα εγγόνια τους να τα απειλεί το οικονομικό αδιέξοδο και κατά προέκταση (φυσικό επόμενο γι αυτούς που δεν άντεξαν) η κρίση πανικού, το άγχος, η κατάθλιψη ενδεχομένως.
Γι αυτά όλα ποιος θα μιλήσει; Για το τεράστιο ψυχικό κόστος που επιφορτίστηκε το 90% της κοινωνίας; Δεν μιλάει κανείς ή έχουν περάσει όλα στα ψηλά, ως… φυσιολογική απόρροια…
Αυτά και άλλα πολλά είναι στο μυαλό μου καιρό τώρα. Και όσοι τελικά τα καταφέραμε οικονομικά, νιώθω ότι μας αξίζουν συγχαρητήρια. ΟΛΑ τα δεδομένα μαρτυρούν, «φωνάζουν» πως στην Ελλάδα συνετελέστη το μεγαλύτερο και το πιο σκληρό οικονομικό πείραμα στον κόσμο σε καιρούς… ειρήνης. Μια αδιανόητη οικονομική προσαρμογή προς τα κάτω. Και δεν έφταναν οι τρομερές καθημερινές δυσκολίες, ήθελε το Mediako σύστημα να σου περάσει και το συναίσθημα της ενοχής. «Τεμπέληδες νεοέλληνες εσείς και μόνο εσείς φταίτε για τα δεινά που σας βρήκαν…».
Φταίμε λίγο, όχι καθοριστικά. Άλλοι είχαν την εξουσία. Για το μόνο που φταίμε είναι ότι εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας, τη ζωή μας, σε λάθος ανθρώπους. Που για μικροκομματικά και μικροπολιτικά οφέλη έκαναν χωρίς αναστολές τα πάντα. Επέβαλλαν σκληρά μέτρα, είπαν καντάρια ψέμματα (εννοώ όλη τη δεκαετία- λίγο ή περισσότερο), έδιναν ψεύτικες- απατηλές ελπίδες, δεν είχαν σοβαρό σχέδιο αντιμετώπισης.
Λαβωθήκαμε, πολεμήσαμε για την επιβίωση (δεν είναι λαϊκισμός αυτό, μιλούν τα γεγονότα, είναι μια πραγματικότητα), τα καταφέραμε και τώρα πλέον πρέπει μόνο μπροστά να κοιτάξουμε. Εμείς βγήκαμε πλειοψηφικά και σοφότεροι απ΄ όλο αυτό. Οι ταγοί της εξουσίας βγήκαν; Δεν είμαι καθόλου ως προς αυτό αισιόδοξος.
Όλα προέρχονται από τη λάθος νοοτροπία, αλλά αυτός ο όρος αν και εύστοχος είναι γενικός. Για την ώρα θέλουμε, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, πολιτικούς που λένε ΑΛΗΘΕΙΑ, που δεν κρύβονται για τίποτα, που έχουν έτοιμο, μελετημένο ρεαλιστικό-σοβαρό πλάνο, αλλά και την κοινωνική ευαισθησία ώστε να προστατέψουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας που είναι προϋπόθεση για τη Δημοκρατία, την εσωτερική ασφάλεια αλλά και την εθνική ομοψυχία προς τα έξω.
Μια πατρίδα που δοκιμάζεται πολύ πολύ σκληρά και στα εθνικά θέματα με μέλλον πολύ ρευστό.
Πρώτον πάμε όλοι στη κάλπη γιατί είναι δικαίωμά μας. Δεύτερον σκεφτόμαστε όλα τα προηγούμενα και με βάση την εμπειρία και εν γένει τη σοφία που αποκτήσαμε από το σκληρό αυτό 10ετές βίωμα, κάνουμε την καλύτερη δυνατή επιλογή σύμφωνα με τις προσλαμβάνουσες μας και τα πιστεύω μας.
Και ελπίζουμε γιατί χωρίς ελπίδα δεν ζεις. Αλλά η ελπίδα πρέπει να επενδυθεί στα σωστά πρόσωπα.
Και εν κατακλείδι, ευτυχώς ΔΕΝ υπάρχουν αδιέξοδα στις Δημοκρατίες. Η Ελλάδα περνά για πολλοστή φορά δια πυρός και σιδήρου και- είναι νομοτελειακή…αρχή- θα επιβιώσει!
Δημήτρης Κυριακού
