Ήταν μια νεκρή καμένη χώρα
Που δεν ευώδιαζε ούτε μιαν οπώρα
Είχε μόνο αγκάθια και πευκοβελόνες
Μα και πολύ βαριούς χειμώνες.
Τα πουλιά διόλου δεν κελαηδούσαν
Μόνο κλαίγαν και μοιρολογούσαν
Τ’ αστέρια μες στα σύννεφα χαμένα
Και τα όνειρα σαν πλοία βουλιαγμένα.
Τα ρικνά πρόσωπα ήτανε κρυμμένα
Πίσω απ’ τις σταχτερές κουρτίνες
Τα γερτά μάτια θολά και δακρυσμένα
Και σκυθρωπά περνούσανε οι μήνες.
Αχ, Θεέ μου, κάνε πια να ξημερώσει
Κι αυτό το μεγάλο δράμα να τελειώσει
Το τραγούδι του ήλιου ν’ αρχινίσει
Απ’ την ανατολή ίσαμε τη δύση.
— Του Ισίδωρου Καρδερίνη, μυθιστοριογράφου, ποιητή και αρθρογράφου.
