45 χρόνια πριν μπήκε τέλος στην επτάχρονη δικτατορία που βίωσε η χώρα. Και μαζί μ’ αυτό, μπήκαν οι βάσεις για την δημιουργία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η μεταπολιτευτική περίοδος αποτελεί μία από τις σταθερότερες στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Αξίες όπως η ελευθερία της έκφρασης, η έξοδος πολλών ομάδων από το κοινωνικό περιθώριο και η απόλυτη ομαλότητα στις ενδιάμεσες μεταβάσεις της εξουσίας χαρακτήρισαν το χρονικό διάστημα από το 1974 μέχρι σήμερα.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα απέκτησε και διατήρησε το κεκτημένο της σταθερότητας. Ένα προνόμιο που τόσο απαραίτητο είναι για την ευημερία της εν συνόλω.
Κι εδώ, αρχίζει μια άλλη συζήτηση. Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει την Μεταπολίτευση ως «κλεπτοκρατία» ή περιγράφουν με άλλους «κοσμητικούς» χαρακτηρισμούς αυτή την περίοδο. Δεν αμφισβητείται η ύπαρξη φαινομένων διαφθοράς. Μόνο που η μάχη απέναντί της είναι διαρκής και αφορά όλες τις βαθμίδες της εξουσίας και του κράτους εν γένει.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στις λεγόμενες «συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων». Ορισμένοι έχουν χαρακτηρίσει τις εκδηλώσεις ως αντίδραση του λαού απέναντι στο «σύστημα». Μόνο που δεν αναφέρεται ότι ακούγονταν συνθήματα αντικοινοβουλευτισμού, εξομοίωσης με μια περίοδο απολυταρχισμού, ενώ όλα αυτά συνοδεύονταν από τις γνωστές χειρονομίες προς το κοινοβούλιο. Κορυφαίο όλων η αναγκαστική αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια από την στρατιωτική παρέλαση του Οκτωβρίου του 2011.
Μόνο που οι απολογητές εκείνων των φαινομένων ίσως αγνοούν ότι το χάος είναι μια «θαυμάσια κατάσταση» για όσους επιβουλεύονται το δημοκρατικό πολίτευμα.
Η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Χρειάζεται διαρκή εγρήγορση για να διατηρηθεί. Το κυριότερο: η μνήμη πρέπει να διατηρηθεί. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται. Είναι ένας αγώνας που αξίζει να δώσουμε.
Ι. Διαμάντης
