Αρκετοί θέλοντας να εξηγήσουν την ολοκληρωτική και πολυποίκιλη κατάρρευση που έχει συντελεστεί στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης, κάνουν λόγο για τη κακή νοοτροπία που έχουμε ως κοινωνία. Κακή νοοτροπία ως απόρροια της έλλειψης κοινωνικής κυρίως παιδείας. Και δεν έχουν άδικο σε αυτό γιατί συμβαίνει. Είναι η πραγματικότητα.
Κατά την άποψή μου το πρόβλημα ξεκινάει από το σπίτι και την εκπαίδευση. Ανέκαθεν αποτελούν εξ ολοκλήρου τους δυο τομείς που είναι υπεύθυνοι για την διαμόρφωση των χαρακτήρων των νέων παιδιών. Παρατηρείται μια έλλειψη ή μετατόπιση στο λεγόμενο αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Οι λόγοι είναι πολλοί και αυτό είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη συζήτηση που θα γίνει άλλη φορά από ετούτη εδώ μέσα τη σελίδα, με την ενεργό συμμετοχή σας στην συζήτηση.
Σε πολιτικό όμως επίπεδο και καθώς η κουβέντα πηγαίνει στην πολιτική και στην πολιτική παιδεία της κοινωνίας, το αίτιο της πολιτικής κρίσης- της κρίσης των πολιτικών αξιών δηλαδή, της ιδεολογικής κρίσης, της κρίσης του όλου πολιτικού συστήματος- είναι (σύμφωνα με την δική μου πάντα οπτική) η κομματική νοοτροπία που έχει όχι μόνο εισχωρήσει αλλά και εμποτιστεί στις συνειδήσεις και στην καθημερινή πρακτική όλων ή, αν όχι όλων, σίγουρα πάντως ενός μεγάλου μέρους της νεοελληνικής κοινωνίας.
Η διαδρομή προς τούτο, μια και μοναδική:
Φοιτητική παράταξη, είσοδος στον κομματικό μηχανισμό, μύηση θα λέγαμε στην επίσημη κομματική επικοινωνιακή προπαγάνδα. Αυτό έχει ως μια επακόλουθη συνέπεια την δημιουργία άβουλων στην ουσία πολιτών οι οποίοι εκόντες- άκοντες μετατρέπονται σε πειθήνια όργανα της κομματικής βούλησης. Αυτό αποδεικνύεται και διαπιστώνεται εύκολα και πολλαπλά από τα γεγονότα πολλών ετών.
Μια κακή νοοτροπία που… εμπεδώθηκε, υποστηρίχθηκε και σταθεροποιήθηκε στην καθημερινότητα της Ελλάδας με ευθύνη πρωτίστως της γενιάς των σημερινών 55άρηδων- 75άρηδων. Δεν θα την ονόμαζα την «γενιά του Πολυτεχνείου» γιατί αυτό θα ήταν άδικο μόνο και μόνο για το ιστορικό εκείνο γεγονός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή, αλλά και διότι θα αποτελούσε μια άδικη γενίκευση καθότι όλοι οι άνθρωποι μιας γενιάς δεν είναι ίδιοι. Όμως αυτό δεν αλλάζει την προαναφερθείσα πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί πολύ απλά η παλιά γενιά είχε τα γένια και τα χτένια της εξουσίας και διαμόρφωνε όλες τις συνθήκες στον τόπο μας.
Το εάν η γενιά που έρχεται στα πράγματα σιγά σιγά, η γενιά στην οποία ανήκω ηλικιακά, θα τα πάει καλύτερα αναμορφώνοντας θεσμικά πολλά ζητήματα ή ακόμα χειρότερα, μένει να το διαπιστώσουμε στο μέλλον.
Δ. Κυριακού
