Ο Αύγουστος σχεδόν πέρασε και τα κεφάλια μπαίνουν και πάλι μέσα. Οι φοιτητές έχουν αρχίσει τις αναζητήσεις για σπίτια, ενώ όσοι δεν κατάφεραν να μπουν σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, στρέφουν το βλέμμα τους προς τα ΙΕΚ. Την ίδια ώρα που γίνεται αυτό, παρακολουθούμε στην τηλεόραση και το ίντερνετ τις καταγγελίες εργαζόμενου σε εστιατόριο του Έκτορα Μποτρίνι για κακή συμπεριφορά.
Δεν ξέρω και δεν θα σχολιάσω το τι γίνεται στο μαγαζί του Μποτρίνι. Αυτό πλέον καλείται να το μάθει η δικαιοσύνη. Αναρωτιέμαι όμως… Πως στο καλό γίνεται όλος ο κόσμος να πέφτει από τα σύννεφα όταν ακούει για τις δύσκολες συνθήκες εργασίας στον τάδε ή στον δείνα κλάδο; Γνωστούς δεν έχετε ρε παιδιά; Έναν δημοσιογράφο, δεν έχετε ρωτήσει; Έναν μάγειρα μήπως;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και ας μιλήσουμε για τον κλάδο της δημοσιογραφίας. Ένας νεαρός δημοσιογράφος θα βγει από τη σχολή του με όνειρα. Απευθείας, το πανμέγιστο συνδικαλιστικό του όργανο, επιτρέπει στο οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης να τον «χρησιμοποιήσει» για έξι μήνες χωρίς πληρωμή. Ναι, το συνδικαλιστικό όργανο δεν θέλει να απαγορεύσει αυτή τη συμπεριφορά. Αποτέλεσμα; Ένας νέος δημοσιογράφος μπορεί να περάσει αρκετά εξάμηνα απλήρωτος, καθώς τα μέσα ενημέρωσης είναι πολλά και οι καιροί δύσκολοι. Άρα, στους έξι μήνες σε διώχνουν και φέρνουν άλλους. Τόσο απλά…
Ας πάμε σε άλλους κλάδους. Να πιάσουμε τη μαγειρική. Οι μάγειρες που βγαίνουν από τις σχολές κάνουν κι εκείνοι πρακτική. Αντίθετα με τους δημοσιογράφους, εκείνοι πληρώνονται. Βέβαια, πολλές φορές δουλεύουν μακριά από το σπίτι τους. Έτσι λοιπόν παίρνουν ψίχουλα, λόγω πρακτικής, μένουν σε τρώγλες (στην καλύτερη περίπτωση) που οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και το ίδιο το κράτος τις ονομάζουν διαμερίσματα και δουλεύουν το λιγότερο 12 ώρες την ημέρα.
Πως το είπατε; Σκλαβοπάζαρο; Ναι, αυτή μάλλον είναι η λέξη. Ας μην σταματήσουμε εκεί… Έχετε ρωτήσει εργαζόμενους σε ιδιωτικές σχολές για να μάθετε το εργασιακό τους καθεστώς; Ξέρετε τώρα… Πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, παιδικοί σταθμοί, ΙΕΚ, φροντιστήρια και διάφορες τέτοιες επιχειρήσεις. Λοιπόν, οι καθηγητές εκεί δεν είναι μόνιμοι, αλλά στην πλειονότητά τους εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Συνήθως 9 μηνών. Έτσι λοιπόν καθε χρόνο ζουν την αγωνία της επαναπρόσληψης και φυσικά δεν έχουν τα κλασικά δικαιώματα των εργαζομένων σε περίπτωση απόλυσης για παράδειγμα. Για τις γυναίκες δε που θέλουν να κάνουν οικογένεια; Ε, δεν γίνεται να κάνεις, γιατί κανείς δεν θα σε προσλάβει. Και να σε προσλάβει όμως το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα σε κρατήσει.
Τις εργασιακές συνθήκες των ντελιβεράδων τις γνωρίζετε; Μάλλον τις ακούσατε την ημέρα που αποφάσισαν να κάνουν απεργία. Πολλοί δουλεύουν με δικά τους μηχανάκια, πληρώνουν την βενζίνη που καίνε κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους και ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν ασφαλιστική κάλυψη. Και όλα αυτά για ανθρώπους που δουλεύουν στον δρόμο, στις χειρότερες δυνατές συνθήκες.
Που θέλουμε να καταλήξουμε όμως με αυτό; Είναι πολύ εύκολο να κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας και να «πέφτουμε από τα σύννεφα» όταν μας ενημερώσουν για την πραγματικότητα. Είναι επίσης πολύ εύκολο να υποβαθμίζουμε τη δουλειά του άλλου. Είναι εύκολο να πεις πως… «ο τάδε δημοσιογράφος βγαίνει στην τηλεόραση και παίρνει έναν παχυλό μισθό». Η αλήθεια είναι πως ούτε παχυλό μισθό θα παίρνει (τουλάχιστον αν δεν είναι πρώτο όνομα) και δεν μπορείς να ξέρεις τι σκατά έχει φάει ο καθένας για να φτάσει εκεί. Είτε λέγεσαι δημοσιογράφος είτε μάγειρας είτε… βοθρατζής. Γιατί μπορεί εσύ να θεωρείς πως κάποιος βγάζει τρελά λεφτά και εκείνος να σου γράφει για τον βασικό μισθό που δεν γίνεται να μειωθεί περισσότερο καθώς κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζήσει, ενώ ταυτόχρονα εκείνος θα δουλεύει 12ωρα και θα παίρνει… λιγότερα από τον βασικό μισθό και χωρίς ασφάλεια.
Ας πολεμήσουμε λοιπόν όλοι μαζί για τα εργασιακά δικαιώματα…
ΟΛΩΝ ΜΑΣ…
Κυριάκος Ζαράνης
