Δευτέρα 17 Ιουνίου… Πρώτο θέμα τα ελληνοτουρκικά. Λογικό ρε Μήτσο. Πιο πέρα στη Λαμία, θρήνος για έναν 21χρονο που άφησε την τελευταία του πνοή στο τιμόνι και προσευχές για την 15χρονη αδερφή του που δίνει μάχη. Λογικό θα μου πει κάποιος άλλος Μήτσο.
Μετά, παίζουν αυτοδυναμία ή όχι της Νέας Δημοκρατίας στις ερχόμενες εκλογές. Δεν μας νοιάζει ρε αδερφέ. Άλλωστε ρε συ Μήτσο δεν πρόκειται να ψηφίσεις. Έγκλημα στο Γουδί, μια μεταγραφή του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ και μια μοντέλα που τα πετάει έξω έδειξε τη ρόγα και τα σκουλαρίκια που της έχει βάλει στο twitter. Δεν το καταλαβαίνω ρε συ Μήτσο…
Μετά, πέθανε ο Στέλιος Βαμβακάρης. Γιος του Μάρκου θα μου πεις… Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω βέβαια. Κοιτάζω αριστερά, δάκρυα, κοιτάζω δεξιά, θρήνος. Κοιτάζω στα νέα, το μαγιό της Λάουρα Νάργες, και μετά μιλάμε για το ότι όλα πήγαν καλά κατά την επιστροφή των εκδρομέων των ημερών του Αγίου Πνεύματος.
Δεν ξέρω πραγματικά ρε συ Μήτσο… Ούτε πως σκέφτονται, ούτε από ιεραρχία στις ειδήσεις. Όχι πια… Σίγουρα πάντως δεν γύρισαν όλοι “οι εκδρομείς του Αγίου Πνεύματος”. Το είδα από το facebook του Σάκη, δυο μέτρα άντρα που κλαίει σαν μωρό παιδί από τα ξημερώματα της Κυριακής. Το πρόσεξα από την Αγγελική, από τη Λένα και από άλλους φίλους και γνωστούς σου.
Η ζωή όμως δεν είναι δίκαιη. Ούτε και ο θάνατος ασχολείται με δικαιοσύνες…
Καλό ταξίδι αδερφέ… Κι ας πέρασες μόλις 20 Ιούνηδες σε τούτον εδώ τον κόσμο. Κι ας πέρασε ο χαμός σου στα ψιλά για τους πολλούς.
Οι λίγοι που κλαίνε έχουν σημασία.
Καλό ταξίδι Μήτσο…
Κυριάκος Ζαράνης
