—Του Δημήτρη Σκυριανού- Συγγραφέα
Ήμουν ήδη εθελοντής σε άτομα AμEA πράγμα το οποίο ήταν κάτι το οποίο με ευχαριστούσε διότι τα παιδιά αυτά έχουν μια ιδιαίτερη μαγεία, ήμουν το φιλαράκι του Αλέξανδρου τον στήριζα σε πολλά πράγματα και είχαμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Όποιος έχει κάτσει και έχει ασχοληθεί με αυτά τα χαρισματικά άτομα θα δει και θα μάθει πολλά πράγματα σε όλους τους τομείς τις ζωής.
Είχαμε πάει σε μια εκδήλωση παρέα και είχαμε περάσει όμορφα και γυρνούσαμε παρέα με το αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσα εγώ. Ξαφνικά σε κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει εντελώς αυθόρμητα ο Αλέξανδρος:
-Δημήτρη θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
-Πες μου αγόρι μου και εάν μπορώ θα το κάνω, έξαλλου το ξέρεις πολύ καλά αυτό.
-Θέλω να μου πεις το τι συμβολίζει το Πάσχα, ποτέ μου δεν το κατάλαβα.
Το Πάσχα που κανονικά ονομάζεται το Άγιο Πάσχα συμβολίζει την μεταμόρφωση και την αναγέννηση. Η άνοιξη και η Ανάσταση είναι δυο ταυτόσημες έννοιες σε όλους τους πολιτισμούς και το γεγονός της Ανάστασης εορτάζεται την άνοιξη. Ο άνθρωπος πάντα αναζητούσε μέσα από μια εσωτερική διαδικασία να κατανοήσει τον προορισμό του περά από την φθαρτή και θνητή οντότητα που είναι οι εναλλαγές των εποχών μας οι οποίες μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε την ταύτισή μας με το θαύμα της φύσης.
Γι΄ αυτό το λόγο όπου υπάρχει ο θάνατος του παλιού σε όποια μορφή, δημιουργούνται αυτόματα νέες και υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις μια νέας αναγέννησης, αλλά μιας αναγέννησης ουσίας.
-Ωραία τα είπες Δημήτρη, αλλά δεν τα πολυκατάλαβα όλα. Να σου ζητήσω κάτι με απλά λόγια;
-Ναι Αλέξανδρε πες μου…
-Όλα αυτά τα χρονιά που έχω περάσει κάνω Πάσχα με τους δικούς μου ανθρώπους και δεν έρχεται ποτέ το φιλαράκι μου να κάνουμε Πάσχα μαζί. Αυτό είναι ένα παράπονο που έχω, αυτό είναι όλο.
-Αυτό δεν είναι πρόβλημα αγόρι μου θα κάνουμε φέτος μαζί Πάσχα. Θα πάμε παρέα στην εκκλησία και σε όλες τις χριστιανικές λειτουργιές έως και την Ανάσταση και την Κυριακή του Πάσχα και μάλιστα θα πάμε με το αυτοκίνητο εκδρομή να περάσουμε όμορφα και θα φάμε έξω, θα κάνουμε οι δυο μας Πάσχα εάν δεν αλλάξει κάτι.
Η χαρά την όποια είχε ο Αλέξανδρος δεν περιγραφόταν, ήταν τόσο πολύ ο ενθουσιασμός που δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Για όποιον δεν γνωρίζει τα παιδιά αυτά είναι ευτυχισμένα με λίγα και πολύ απλά πράγματα, για παράδειγμα με μια βόλτα, μια αγκαλιά, μια βόλτα με φίλους, έτσι είναι πραγματικά ευτυχισμένα και το κυριότερο δεν ζητούν ποτέ τίποτα.
Γι΄ αυτά τα παιδιά ευτυχία αποτελούν όλα τα απλά πράγματα και ίσως τα σημαντικά, ενώ για εμάς δεν είναι δυστυχώς έτσι. Γι΄ αυτό λένε ότι η ευτυχία είναι φτωχοντυμένη.
Είχαμε ήδη φτάσει κοντά στο σπίτι του Αλέξανδρου όπου σε λίγο θα σταματούσαμε για να κατέβει και εγώ με την σειρά μου θα επέστρεφα στο σπίτι. Το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο έπαιζε διάφορα τραγούδια χαρούμενα, ώσπου ξαφνικά διακόπτουν για έκτακτες ειδήσεις.
Ο εκφωνητής του ραδιοφώνου έλεγε για την πολύ μεγάλη καταστροφή που προκαλούσε η φωτιά στην Αυστραλία και το ποσό κακό γίνεται σε όλο τον πλανήτη γη. Έλεγε για τα ζώα τα όποια έχουν καεί από την φωτιά, άνθρωποι οι οποίοι έχασαν την περιουσία τους σε κλάσματα δευτερόλεπτου, άνθρωποι κάηκαν στην προσπάθεια τους να κατασβέσουν αυτή την πραγματική πύρινη κόλαση…
Τότε με ερωτάει ο Αλέξανδρος «Δημήτρη γιατί καταστρέφουν οι άνθρωποι το σύμπαν και δεν κοιτάμε να το χαρούμε;» και απαντώ εγώ με τα λίγα λόγια τα όποια ξέρω ότι «Αλέξανδρε υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σκέπτονται διαφορετικά από ότι εμείς. Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούν πολλά πράγματα τα όποια τα προσφέρει η μητέρα φύση και κάποιοι εκμεταλλεύονται την φύση μπροστά στο ναό του χρήματος. Βλέπεις εμείς δεν λογαριάζουμε το χρήμα, είμαστε άνθρωποι απλοί και είμαστε ευτυχισμένοι με τα λίγα.
Το ξέρω ότι δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις, αλλά είναι μια αλήθεια και μια άλλη οπτική γωνιά διαφορετική από εμάς, είναι όμως και μια πραγματικότητα της ζωής που ίσως δεν την έχεις σκεφτεί.
Έλα Αλέξανδρε φτάσαμε αγόρι μου, κατέβα πήγαινε στο σπίτι σου και θα το συζητήσουμε την επομένη φορά».
Έτσι λοιπόν χαιρετηθήκαμε και έφυγα για το σπίτι μου. Στο δρόμο όμως, κατάλαβα ένα πράγμα: ότι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν καταλαβαίνουν γιατί τρέχουμε σαν τρελοί, γιατί ζοριζόμαστε να κερδίσουμε χρήματα ή το οτιδήποτε άλλο, γιατί καθόμαστε και μαλώνουμε για πράγματα ανούσια με άλλους ανθρώπους, καταλαβαίνουν μόνο ένα πράγμα:
Καταλαμβάνουν πολύ καλά ποιος από εμάς είναι καλός άνθρωπος και ποιος όχι. Καταλαβαίνουν την υπόστασή μας και μάλιστα την κρίνουν με το φέρσιμο τους (μην με ρωτάτε το πως γίνεται αυτό, για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να ασχοληθείς με αυτά τα άτομα).
Έχουν μια σπιρτάδα. Την αντιλαμβάνεσαι όταν περνάς χρόνο μαζί τους, είναι πανέξυπνα άτομα.
Έτσι λοιπόν πήγα στο σπίτι και ετοιμάστηκα για ύπνο, διότι την άλλη μέρα έπρεπε να πάω στην δουλειά μου.
Περνούσαν λοιπόν οι μέρες, ώσπου φτάσαμε στο τέλος Φεβρουαρίου όπου ακούσαμε για μια πανδημία στην Κίνα κι αργότερα στην Ευρώπη με τρομακτικές και ίσως πρωτόγνωρες στιγμές για όλους μας και για όλο τον πλανήτη. Ήταν ένας αόρατος ιός όπου δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο ή θεραπεία για να το θεραπεύσει.
Αυτό το πράγμα σε έφερνε κατευθείαν στον θάνατο, πέρναγαν λοιπόν οι μέρες και από τα μέσα ενημέρωσης άκουγες όλο και πιο σκληρά μέτρα και όλο και πιο πολλούς θανάτους σε ολόκληρη την γη.
Έτσι λοιπόν εμφανίστηκαν και τα πρώτα κρούσματα στην χώρα μας. Η πολιτεία μέσα από ανακοινώσεις προστάτευε τους πολίτες όσο μπορούσε, σιγά σιγά όμως όσο τα κρούσματα μεγάλωναν, τόσο τα μέτρα γίνονταν και πιο αυστηρά. Αυτό βεβαία ήταν για καλό μας, διότι μας προστάτευαν από το να μην κολλήσουμε το ιό.
Με τη κάθε μέρα να είναι διαφορετική και να αλλάζουν τα πράγματα από στιγμή σε στιγμή, άρχισαν οι πρώτες απαγορεύσεις, με κλείσιμο καταστημάτων, κλείσιμο ξενοδοχείων και άλλων επιχειρήσεων όπου ήταν εύκολο να γίνει μετάδοση του ιού, ώσπου άρχισαν μετά και οι πρώτες απαγορεύσεις στις μετακινήσεις μας και τότε η πολιτεία έλεγε και φώναζε να μείνουμε σπίτι για το καλό το δικό μας και φυσικά και των δικών μας ανθρώπων.
Εγώ λόγω του επαγγέλματος είχα πάρει χαρτί και μπορούσα να πηγαινοέρχομαι στην δουλεία και τίποτα άλλο. Ο Αλέξανδρος είχε κλειστεί στο σπίτι του, δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν άνθρωπο, διότι ενώ περίμενε πως και πως να γιορτάσει το Πάσχα μαζί με έμενα, έβλεπε ότι αυτό το πράγμα δυστυχώς δεν θα γινόταν και όλο αυτό τον είχε ρίξει ψυχολογικά (τα παιδιά ΑμΕΑ στα συναισθήματα πιάνουν τα δυο άκρα).
Είδα λοιπόν ότι ενώ μιλούσαμε συχνά, άρχισε να με αποφεύγει ώσπου έφτασε στο σημείο να μην με παίρνει ούτε και τηλέφωνο. Έτσι λοιπόν πήρα εγώ την πρωτοβουλία και τον πήρα τηλέφωνο για να δω το τι κάνει και να του ευχηθώ καλές γιορτές.
Στην αρχή δεν ήθελε να μου μιλήσει διότι ήταν πολύ νευριασμένος μαζί μου λόγω του ότι δεν κάναμε παρέα το Πάσχα, με απλό όμως τρόπο και λιτό του έδωσα να καταλάβει ότι αυτό το οποίο έγινε αυτή την χρονιά, ότι δηλαδή ήταν ένα Πάσχα το οποίο ήταν διαφορετικό για όλους μας. Διότι όλοι ήμασταν κλεισμένοι στο σπίτι μας και κανένας δεν είδε τα αγαπημένα του πρόσωπα από κοντά λόγω ανωτέρας βίας.
Αφού λοιπόν το κατάλαβε, συμφώνησε ότι έχω δίκιο και ότι δεν του έλεγα ψέματα και μου απάντησε τότε ότι όταν τελειώσει όλο αυτό, θα πάμε για σουβλάκι. Του απάντησα με όλη μου την καρδιά «ναι θα πάμε».
Για σκέψου τι μήνυμα πήραμε από όλο αυτό το οποίο βιώνουμε Αλέξανδρε;
Ίσως αγόρι μου όλο αυτό να είναι ένα μήνυμα για εμάς τους ανθρώπους, διότι μας βάζει σε πολλές σκέψεις να αναρωτηθούμε για τις άξιες της ζωής και μέσα από τις στάχτες αυτές να ξαναγεννηθούμε εσωτερικά και εξωτερικά. Όπως ο σπόρος του σιταριού, εάν σαπίσει και πέσει στο χώμα θα ξαναγίνει νέος καρπός και πάλι σιτάρι!
Έτσι λοιπόν είναι και η Ανάσταση!
