Τα τελευταία χρόνια, αναλογιζόμενος τέτοιες Άγιες ημέρες τι είναι αυτό που αλλάζει στην χώρα μας, στην κοινωνία μας, διαπιστώνω όλο και περισσότερο μια στροφή της νεολαίας προς την Θρησκεία.
Μια προσεκτική παρατήρηση αρκεί για να καταδείξει αυτήν την μεταβολή. Παλαιότερα και ιδίως πριν από τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης (η οποία έχει και το χαρακτηριστικό της κρίσης αξιών όπως έχουν επισημάνει πολλοί, ιστορικοί, θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, γενικώς επιστήμονες), έβλεπες τους νέους ανθρώπους να μην συμμετέχουν στην εκκλησιαστική μυσταγωγία, δείχνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο μια- το λιγότερο- απάθεια προς την Πίστη και τις ακολουθίες. Ένοιωθες λες και οι νέοι αντιδρούν σε κάτι που η Ελληνική κοινωνία και οι προηγούμενες γενιές παγίωσαν εδώ και αιώνες θα λέγαμε.
Όμως, πάντα υπάρχει μια αφορμή για να συμβεί κάτι, καλό ή κακό. Στην περίπτωση που εξετάζουμε, οι νέοι εμφανίζονται να έχουν βρει στη πλειοψηφία τους έναν φάρο ελπίδας. Το αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας έχει πάντοτε- κι αυτό είναι αναμφισβήτητο και εύκολα αποδείξιμο- ισχυρές βάσεις ιδανικών. Αυτό είναι μια διαχρονική σταθερά, ένας αόρατος χρονικά συνδετικός κρίκος που σε όλες τις περιπτώσεις που το Έθνος χρειάστηκε ένα ισχυρό κίνητρο προκειμένου να παλέψει για την ανεξαρτησία του, το βρήκε σε τρεις ζωτικής σημασίας για την αυτοσυνειδησία του έννοιες: Την Πατρίδα, τη Θρησκεία και την οικογένεια.
Οκ, μπορεί κάποιοι να χαρακτηρίσουν τα γραφόμενα ως μια ροπή στην θρησκοληψία, στον λαϊκισμό, ή ακόμα ακόμα και σε συγκεκριμένη ιδεολογική τοποθέτηση (το τελευταίο θα είναι εντελώς άτοπο, λαβαίνοντας υπόψη το σύνολο του περιεχομένου του κειμένου), δικαίωμα του καθενός να νομίζει και να θεωρεί ό,τι θέλει και αισθάνεται.
Όμως εδώ πέρα έχουμε δεδομένα: Σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, ο άνθρωπος ως όν, ψάχνει εναγωνίως την ταυτότητά του. Κινείται στην παγκόσμια κλίμακα με βάση τα κοινωνικά standards του υλισμού, του κέρδους, της εύκολης (και πεζής συνάμα) ζωής, αγνοώντας βαθύτερες και πνευματικότερες ανάγκες.
Η παγκοσμιοποίηση, όπως και κάθε τι άλλο, έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Ένα από τα θετικά είναι η εύκολη διακίνηση ιδεών, προϊόντων, υπηρεσιών, η τάχιστη και αποτελεσματική επικοινωνία. Όμως έχει και αρνητικά. Όπως για παράδειγμα ότι εξαλείφει ιδιαίτερα γνωρίσματα εθνών, λαών, ανθρώπων μέσα στις κοινωνίες κατά τον διάβα της εξέλιξής τους.
Η καθημερινή ανάγκη για πλήρωση του υλισμού, για το κέρδος, μετέτρεψε τους ανθρώπους περίπου σε μηχανές με κάποια συναισθήματα. Τους αποξένωσε μεταξύ τους. Η φθορά στην έννοια «οικογένεια» υπήρξε πελώρια (ΚΑΙ μέσα στην ελληνική κοινωνία). Οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι, δεν μιλούν μεταξύ τους για τα πραγματικά και σοβαρά προβλήματά της ζωής τους. Δεν συζητούν. Δεν εμπιστεύονται τον φίλο, ούτε καν τον γονέα. Κρίση εμπιστοσύνης, κρίση επικοινωνίας, εν τέλει κρίση αξιών.
Όχι, μια τέτοια ζωή, ΔΕΝ είναι ζωή. Γι΄ αυτό πιστεύω λοιπόν ότι η ανάγκη για Πίστη σε κάτι το ανώτερο, για Ελπίδα και κυρίως για Αγάπη, αυθόρμητα λειτουργεί πλέον σαν πυξίδα ώστε να παρατηρούμε μια στροφή της νεολαίας στην Εκκλησία.
Το συναρπαστικό είναι πως οι νέοι από μόνοι τους, παρακινούμενοι αυθόρμητα από μια εσωτερική βαθύτερη ανάγκη προστρέχουν στον Μεγαλοδύναμο για να βρουν λιμάνι και ελπίδα. Γιατί κατά την ταπεινή μου άποψη, ο απώτερος σκοπός ζωής όλων μας, ένας είναι, τολμάμε ή όχι να το ομολογήσουμε: Η Αγάπη. Η Αγάπη που εμπεριέχεται ως βασικό συστατικό της διδασκαλίας της Χριστιανικής Θρησκείας.
Δημήτρης Κυριακού
