Τις συνέπειες του κορωνοϊού στον τουρισμό εξετάζει έκθεση της DBRS, σημειώνοντας ότι η Ελλάδα έχει δεχθεί σοβαρό πλήγμα από την πανδημία.
Η ανάλυση της DBRS επισημαίνει ότι στην ΕΕ η βιομηχανία ταξιδίων και τουρισμού συνεισφέρει το 9,5% του συνολικού ΑΕΠ και παρέχει 22 εκατ. θέσεις εργασίας.
Παράλληλα, η Ευρώπη είναι η περιοχή με τους περισσότερους επισκέπτες (51% των διεθνών αφίξεων το 2018), με τον ΟΟΣΑ να εκτιμά ότι η πτώση του διεθνούς τουρισμού λόγω πανδημίας ενδέχεται να φτάνει μεταξύ 60% και 80% το 2020.
Μάλιστα, το διάστημα Ιανουαρίου – Μαΐου οι διεθνείς τουριστικές αφίξεις στην Ευρώπη μειώθηκαν κατά 58% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι.
Αναφορικά με την Ευρωζώνη, ο οίκος υπογραμμίζει ότι η ανάκαμψη προβλέπεται άνιση, με την οικονομίες των Νότιων χωρών να πρέπει να επαναξιολογήσουν την εξάρτησή τους από τον τουριστικό κλάδο. Είναι χαρακτηριστικό πως χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Μάλτα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία εξαρτώνται έντονα από το τουριστικό προϊόν, ενώ άλλες όπως η Γερμανία, το Βέλγιο, η Φινλανδία, η Γαλλία και η Σλοβακία είναι λιγότερο εκτεθειμένες σε ένα πιθανό κίνδυνο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στη χώρα μας ο τουρισμός αντιστοιχεί στο 20,8% του ΑΕΠ και στο 21,7% της απασχόλησης. Το αντίστοιχο ποσοστό στην Πορτογαλία βρίσκεται στο 16,5%, στη Μάλτα στο 15,8%, στην Ισπανία στο 14,3% και στην Κύπρο στο 13,8%.
Επιπλέον, το επίπεδο εκπαίδευσης των εργαζομένων στον τουρισμό αποτελεί έναν ακόμα κρίσιμο παράγοντα. Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι επτά χώρες με το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων στον τουρισμού με χαμηλή εκπαίδευση είναι η Μάλτα (40,7%), η Ισπανία (36,9%), η Πορτογαλία (35,5%), η Ιταλία (27,5%), η Ελλάδα (24,7%) και η Κύπρος (23,5%).
Σύμφωνα με την DBRS Morningstar, οι οικονομίες της Νότιας Ευρώπης είναι οι πιο ευάλωτες σε ό,τι αφορά τις αναταράξεις στον τουριστικό κλάδο. Παρ’ όλα αυτά, η τελική επίπτωση θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της πανδημίας, την εφαρμογή περιορισμών και τις κυβερνητικές πολιτικές για τη μείωση του πλήγματος.
Ο ταξιδιωτικός και τουριστικός κλάδος ίσως υποστεί ζημιά διαρκείας, με συνέπεια το κλείσιμο επιχειρήσεων και συνεπακόλουθα τη μόνιμη απώλεια θέσεων εργασίας. Σε αυτήν την περίπτωση, η εκπαίδευση των εργαζομένων αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την οικονομική ανάκαμψη.
