Εδώ και μερικές δεκαετίες θα λέγαμε η πολιτική όπως ασκείται στην Ελλάδα διαπνεόταν και εξακολουθεί να διαπνέεται από μια ροπή σε μια εξ ολοκλήρου- φύση και θέση- επικοινωνιακή πολιτική. Μια διαχρονική πολιτική η οποία όχι μόνο δεν εξηγιαίνει τα δημόσια οικονομικά του τόπου, όχι μόνο δεν δίνει πραγματική προοπτική για τις νέες γενιές, αλλά βασίζεται σε μια λογική απολύτως πελατειακή. Η ελληνική κοινωνία, όλοι μας, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Σίγουρα όλοι λίγο ή πολύ, ιδίως οι προηγούμενες γενιές, σκέφτονται κοντόφθαλμα και με ιδιοτέλεια και όχι με όρους συλλογικού συμφέροντος αλλά ατομικού, άντε οικογενειακού.
Βέβαια την μεγαλύτερη ευθύνη κατά την άποψή μου την έχουν οι πολιτικοί ηγέτες, περισσότερη από τον λαό. Κι αυτό γιατί αυτοί διαμορφώνουν με τις αποφάσεις, τη πολιτική τους και την γενικότερη στάση και φιλοσοφία τους τις συνθήκες και την ατμόσφαιρα. Έχουν περάσει 30 ακριβώς χρόνια από την περίφημη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου «Τσοβόλα, δώστα όλα» και ακόμα και σήμερα- παρά τη πολλαπλή χρεοκοπία του τόπου- όταν φτάνουμε κοντά χρονικά σε κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις, εμφανώς ξεπροβάλλουν οι προθέσεις πολιτικών (ιδίως στο επίπεδο της κεντρικής εξουσίας), για παροχολογία, ακατάσχετη παροχολογία, χωρίς όρια μερικές φορές, στον βωμό του «τα παίζω όλα για όλα προκειμένου να κερδίσω».
Αυτή η λογική, κατά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ, την ακολούθησε σε μικρότερο βαθμό, αλλά την ακολούθησε σε μια ιδιότυπη… κόντρα ανταγωνισμού με αυτό και η ΝΔ. Τέλος, έχουμε το σημερινό κυβερνών κόμμα που πράττει ακριβώς το ίδιο. Διάφορες παροχές ειδικά στη νέα γενιά, με σκοπό τις εκλογές. Καμία πραγματική οικονομική, εργασιακή, εκπαιδευτική προοπτική για πρόοδο για τους νέους οι οποίοι δύσκολα επιστρέφουν από το εξωτερικό όσοι έχουν φύγει… Όμως και η νέα γενιά, αλλά ακόμα και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχουν και καταλάβει αλλά και βαρεθεί αυτήν την πολιτική χωρίς προοπτική για τη κοινωνία.
Ο κόσμος απαιτεί από όλους τους πολιτικούς, από όλες τις παρατάξεις, ανεξαιρέτως, καθαρές λύσεις, κοστολογημένες, τολμηρές, πρωτοποριακές και κυρίως με πρόσημο αξιοκρατίας.
Η ελληνική κοινωνία μπορεί να μοιάζει και να είναι πολυτραυματισμένη, όμως μέσα της είναι πλέον ασυμβίβαστη. Ασυμβίβαστη όταν γράφω, εννοώ ακριβώς με ΟΛΑ αυτά τα στοιχεία που μας έφτασαν στη χρεοκοπία. Και με τα παλιά υλικά δεν μπορείς να χτίσεις κάτι καινούργιο. Με τίποτα.
Τελευταία μας ελπίδα οι νέοι άνθρωποι που αισχάτως και με αφορμή τις επερχόμενες Αυτοδιοικητικές και Ευρωπαϊκές εκλογές, επιχειρούν να μπουν στον στίβο της πολιτικής. Ελπίζουμε να φέρουν νέες ιδέες. Που θα βασίζονται στην πολιτική ηθική και στην λογική της πρόκρισης της έννοιας της αξιοκρατίας. Όπως λέει βέβαια και ένας φίλος- συνεργάτης μου «Δεν είναι για μένα θέμα ηλικιακό, όσο νοοτροπίας». Προσωπικά πιστεύω, ότι οι νέοι επειδή μίσησαν τις λάθος νοοτροπίες που βίωσαν στο πετσί κυρίως της επαγγελματικής ζωής τους, θα έχουν αλλάξει.
Δημήτρης Κυριακού
