Τόσον καιρό απέχουμε από την καθημερινή ειδησεογραφία και την αρθρογραφία και θεωρώ ότι οφείλουμε να δώσουμε εξηγήσεις σε όλους εσάς που σταθήκατε στο πλάι μας τόσα χρόνια.
Αγκαλιάσατε την προσπάθειά μας από την αρχή γιατί αντιληφθήκατε- και έτσι ακριβώς ήταν- ότι αυτή έγινε με εντιμότητα, ανεξαρτησία και μεράκι.
Ήταν μια νέα προσπάθεια, 3-4 νέων σε ηλικία ανθρώπων (όχι όλοι δημοσιογράφοι), οι οποίοι είχαν όνειρο να κάνουν κάτι «δικό τους». Με πολύ κόπο, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΞΟΔΑ, εργατοώρες, κατορθώσαμε με την βοήθεια δύο φίλων μας τεχνικών να διαμορφώσουμε αυτήν την σελίδα (www.proskinio.gr).
Δυστυχώς στην πορεία, οι συνθήκες της καθημερινότητας δεν μας επέτρεψαν να έχουμε όλοι τον χρόνο για να είμαστε παρόντες κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Άλλες απασχολήσεις για τα «προς το ζην», τα λίγα χέρια για βοήθεια, σταδιακά ατόνησαν το ισχυρό αρχικό κίνητρο.
Στην πορεία- κι αφού καταπιαστήκαμε και με την πολιτική (ειδησεογραφία και αρθρογραφία)- υπήρξαν μεταξύ μας εσωτερικές διαφωνίες για την στρατηγική που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Καλώς ή κακώς- κάκιστα για μένα προσωπικά- τα περισσότερα ΜΜΕ στοιχίζονται κάτω από μια… ομπρέλα και έχουν μια… γραμμή. Όπως απεδείχθη, η κοινωνία δεν είναι ακόμα ώριμη να αποδεχθεί μικρά ΜΜΕ- ιστοσελίδες όπως η δική μας εν προκειμένω- να έχουν ανεξάρτητο, ακηδεμόνευτο, ακομμάτιστο λόγο.
Εμείς είχαμε επιλέξει μια ουδέτερη στάση σε πολιτικό επίπεδο, ακριβώς επειδή είχαμε διαφορές αντίληψης μεταξύ μας. Κι ο καθένας έγραφε ό,τι ακριβώς πίστευε για οποιοδήποτε θέμα επικαιρότητας κάθε φορά…
Κανονικά ο κόσμος θα έπρεπε να είχε αγκαλιάσει και ενισχύσει αυτήν την τακτική που ακολούθησαν άνθρωποι όντως μη διαπλεκόμενοι (αυτό συνεχίζεται για όλους μας, και το θεωρώ παράσημο). Είχαμε δώσει το βήμα και την φωνή στον πολίτη, χωρίς αυτό να γίνει τελικά πολύ αντιληπτό από τους αναγνώστες.
Η έλλειψη χρόνου απ΄ όλους μας και βοηθειών από τρίτους, καθώς και οι διαφωνίες για θέματα αντιλήψεων και στρατηγικών για το πως πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία μας, έφτασαν μοιραία στο σημείο τη σελίδα να έχει ουσιαστικά καταστεί ανενεργή.
Και εδώ που έφτασαν τα πράγματα και καλύτερα για το επόμενο- ελπίζω μικρό και σύντομο- χρονικό διάστημα.
Ας πούμε άλλη μια αλήθεια πριν κλείσουμε (ελπίζω και εύχομαι προσωρινά).
Πραγματική δημοσιογραφία και πραγματικά ρεπορτάζ δεν μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα του σήμερα. Όταν εσύ ή το Μέσο που εκπροσωπείς δεν ανήκει σε… καρτέλ ή σε payroll, είσαι ένα βαρκάκι στο πέλαγος, ιδίως εάν οι αναγνώστες παρακολουθούν από μακριά. H αίσθηση ανελευθερίας είναι αισθητή όταν πας να κάνεις ρεπορτάζ ερευνητικό ή άλλο, χωρίς να θες να χαριστείς σε κανέναν και πουθενά. Όπως πρέπει να ασκείται ΕΞ΄ ΟΡΙΣΜΟΥ η πραγματική Δημοσιογραφία.
Όλοι ξέρουμε τι επικρατεί. ΟΛΗ η κοινωνία το αντιλαμβάνεται ΚΑΘΕ μέρα πλέον.
Η διαφθορά έχει γίνει δεύτερη φύση σε αυτόν τον τόπο. Τα συμφέροντα είναι αδυσώπητα, ισχυρά. Η λειτουργία των Θεσμών ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ σκληρά κάθε ημέρα. Αμείλικτα.
Κατ΄ ουσίαν πτωχεύσαμε οικονομικά το 2010 και κάπως βγήκαμε απ΄ αυτό. Ηθικά όμως πτωχεύουμε κάθε ημέρα. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ήμασταν παιδιά και κυριολεκτικά πάμε να γεράσουμε (πριν την ώρα μας) και η γνωστή νοοτροπία σ΄ όλους τους τομείς, στην κοινωνία, στο κράτος, στην χώρα έχει μείνει απαράλλαχτη. Εμείς να είμαστε καλά και η κατσίκα του γείτονα ας πεθάνει…
Χαριτολογώντας θα πω ό,τι μου έδωσε ως απάντηση ένας συνάδελφός μου σε άλλη δουλειά που έκανα. Του λέω «δεν μπορώ πλέον να γράψω όσο ελεύθερα θέλω, για ό,τι θέμα θέλω». Κοινώς δεν μπορώ να δουλέψω πάνω σε αυτό που σπούδασα (δουλεύοντας αμισθί παλαιότερα σε εφημερίδες…) όπως θέλω και μπορώ. Και μου απαντάει το εξής πολύ εύστοχο: «Δεν πειράζει. Θα γράφεις για ντομάτες, αγγούρια και… μελιτζάνες. Αυτό πουλάει πλέον» (και είναι και πιο ακίνδυνο μεταξύ μας…).
Νομίζω μετά απ΄ όλα αυτά, καταλάβατε την απόφασή μας να κάνουμε παύση… Όμως είμαστε υπερήφανοι που απολύτως τηρήσαμε τους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, όπως και για το γεγονός ότι δεν μετατραπήκαμε σε φερέφωνα κανενός.
Όμως επειδή τα όνειρα δεν σβήνουν ποτέ όσο τα πιστεύουμε, αυτή η φλόγα δημιουργίας υπάρχει και θα υπάρχει- όπως και η διάθεση για προσφορά στην κοινωνία και εντέλει στη Δημοκρατία- ΔΕΝ λέμε οριστικό αντίο. Λέμε «εις το επανιδείν».
Την επόμενη φορά που θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο αποφασισμένοι για να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα, θα είναι και οι συνθήκες στον τόπο μας καλύτερες.
Για να κάνουμε ένα πραγματικό RESTART στις ζωές μας που όλοι τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.
Μέχρι τότε να προσέχετε τους εαυτούς σας, τους ανθρώπους που αγαπάτε, να δίνετε ΜΑΧΕΣ κάθε ημέρα για την αξιοπρέπειά σας σε όλα τα μέτωπα! Ο αγώνας συνεχίζεται! Τίποτα δεν τελείωσε.
Καλό καλοκαίρι σε όλους, με υγεία. «Εις το επανιδείν»…
Δ. Κυριακού
