Οι δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα κυριαρχούν στην εν Ελλάδι ειδησεογραφία τις δύο τελευταίες ημέρες, με πολλούς να σοκάρονται από όσα είπε, πέφτοντας από τα σύννεφα… (σιγά μην γκρεμοτσακιστούν…).
Μερικοί επικρίνουν τον τραγουδιστή γιατί τα είπε τώρα αυτά, σε μεγάλη ηλικία όπως λένε «εκ του ασφαλούς». Αυτό είναι υπό συζήτηση, ωστόσο το σημαντικό είναι άλλο. Εγώ προσωπικά συμφωνώ με τον- σίγουρα σπουδαίο- τραγουδιστή.
Το θέμα μας δεν είναι σε αυτήν την φάση εάν αυτός υπήρξε μέρος του συστήματος ή όχι, αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορο, ακριβώς γιατί έχω συγκεκριμένη άποψη εδώ και χρόνια για λαοπρόβλητα στελέχη της παλαιότερης γενιάς που έφερε την κρίση (σε όλα).
Το μήνυμα του Νταλάρα με ενδιαφέρει το οποίο είναι πάρα πολύ σωστό: Οι νεαροί σήμερα δημοσιογράφοι είναι γνωστόν τοις πάσι ότι διαθέτουν μπόλικη αμορφωσιά και όταν λέω αμορφωσιά εννοώ όχι απαραίτητα ότι δεν κατέχουν πανεπιστημιακό τίτλο (κι εγώ απόφοιτος ΙΕΚ είμαι), αλλά ότι δεν έχουν εντρυφήσει σε τίποτα και δεν διαθέτουν την λεγόμενη «καλλιέργεια» κατά το κοινώς λεγόμενον.
Προφανώς και δεν ξέρουν πράγματα για τον μέγιστο Τσιτσάνη, γιατί ασχολούνται με άλλα πράγματα πιο… προχώ, πιο… πιασάρικα. Αυτές οι λέξεις δεν πουλάνε άλλωστε; Δεν είναι… must να ξέρεις για σπουδαίους παλιούς ερμηνευτές, ή στιχουργούς του λαϊκού ή του έντεχνου τραγουδιού. Εάν ασχολείσαι με θέατρο, ακόμα χειρότερα: Θα σε θεωρήσουν ένα φυτό εσωτερικού χώρου αποστειρωμένο, ανέραστο και ακοινώνητο. Πρέπει να ξέρεις τα πάντα για τραγουδιάρηδες και τραγουδιάρες. Για παίκτες ριάλιτι. Θες να είσαι ακόμα πιο μοδάτος και in; Να ξέρεις για… influencer…
Αλλιώς που πας; Που πας σε καραμήτρο, φλώρε, κι ακόμα παραπάνω εάν το προχωρήσω… θρησκόληπτε;
Δεν θέλω να ανοίξω μια γενικότερη συζήτηση για την ξενόφερτη νοοτροπία που μας δέρνει, θα μείνω σε αυτά που ξέρω καλά, από μέσα που λέμε.
Θλίβομαι πολύ για την γενιά μου (όσοι είναι σήμερα γύρω στα 30 συν- πλην), η οποία μπορεί να αντισταθεί μέσω της γνώσης και να μην γίνεται υποχείριο του κάθε βαρόνου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα μιλήσω εξ΄ ιδίας πείρας γνωρίζοντας σε απόλυτο βαθμό ότι η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται.
Σιγά Γ. Νταλάρα που θα ήξεραν το βιογραφικό του Τσιτσάνη. Εδώ δεν ξέρουν (κι εγώ παλαιότερα δεν ήξερα, τ΄ ομολογώ) τα εργασιακά τους δικαιώματα και τους πατάει η εργοδοσία στο κεφάλι.
Ξέρετε τι συμβαίνει στις εφημερίδες κυρίως; Ρωτήστε εμένα προσωπικά. Τι έχω υποστεί. Και άλλοι πολλοί συνομήλικοί μου.
Όχι απλά δουλεύαμε υπό καθεστώς… πρακτικής ανασφάλιστοι. Όχι μόνο δεν μας πλήρωναν. Πληρώναμε οδοιπορικά από την… τσέπη μας (!!) για να πάμε να εργαστούμε επειδή εκμεταλλεύονταν την κ@@λα μας για το ρεπορτάζ, για το γράψιμο γενικότερα, γιατί η δημοσιογραφία είναι μια ωραία τρέλα (!!!) και επειδή όλοι είχαμε λίγο το ψώνιο να μπει το όνομά μας σε μια στήλη. Αυτοί όλοι όμως γέμιζαν τις σελίδες τους τσάμπα. Η υπόσχεση; Ένα αόριστο και νεφελώδες «εάν είσαι καλός, θα σε βάλω στο site». Και περνούσαν οι βδομάδες, οι μήνες και στο τέλος είχε ένα ευχαριστούμε πολύ. Ο ποιητής εννοούσε για το ξεζούμισμα ευχαριστούμε. Και έπαιρναν άλλα παιδάκια, μειράκια της δημοσιογραφίας, εν συνεχεία για αντικαταστάτες σου.
Δεν έχω άποψη προσωπική τι γίνεται στα κανάλια, αλλά δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα. Eάν δεν ξέρουν τα δικαιώματά τους οι νέοι δημοσιογράφοι, τι ελπίδα να υπάρχει;
Κι έτσι, από το να σε πηδάει (μεταφορικά) ο ένας και ο άλλος, αποφάσισα εγώ με δύο φίλους- συνεργάτες, να φτιάξουμε αυτήν την ΔΙΚΗ ΜΑΣ ταπεινή σελίδα, για να μην έχουμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας. Με τεράστιο προσωπικό, οικονομικό, ψυχολογικό κόστος που δεν μπορεί να γίνει γνωστό σε σας που μας διαβάζετε.
Όταν ήμασταν στις εφημερίδες, έπρεπε να είχαμε μαζευτεί πολλοί από μας και να είχαμε καταγγείλει αυτές τις αυθαίρετες και καταχρηστικές πρακτικές κάποιων εκδοτών- διευθυντών που θεωρούν ότι έπρεπε a priori να περάσεις μια… ιερά δημοσιογραφική εξέταση για έχεις κάποιου είδους πειστήρια. Τα πειστήρια του μαλάκα, του πειθήνιου οργάνου και του αιωνίως υποτακτικού. Σε προετοίμαζαν για το δρόμο που θ΄ ακολουθήσεις. Της- εν πολλοίς- δημοσιογραφικής αναξιοπρέπειας και δουλοπρέπειας, μιας και οι καιροί αυτό απαιτούν.
Επομένως κ. Νταλάρα τι περιμένετε από τα νέα παιδιά που ήταν εκεί; Δεν τολμούν να πουν κουβέντα σε κανέναν. Και οκ, στα κανάλια πιθανολογώ ότι είναι κάπως αξιοπρεπείς οι συνθήκες (ελπίζω). Στις εφημερίδες όμως; Πλην τις καλοπληρωμένης κάστας των παλιών οι οποίοι δεν λένε να συνταξιοδοτηθούν ποτέ, οι άλλοι είναι στην καλύτερη περίπτωση με μπλοκάκι και τους απολύουν ό,τι ώρα θέλουν…!
Έχετε δει ένα βιντεάκι στο youtube με τον Γιάννη Λάτση, τι έλεγε σε κάτι τότε δημοσιογραφάκια; Προ 30 ετών το βίντεο…
«Δεν ντρέπεσαι; Δεν έχεις βρει καμιά άλλη δουλειά να κάνεις; Από σεβασμό στον εαυτό σου, βρες κάτι άλλο να κάνεις» κτλ κτλ.
Οπότε ναι, πάρα πολύ σωστά είναι όσα είπε ο Νταλάρας. Η δημοσιογραφία νοσεί. Και σε νοοτροπία και σε επιλογή θεματολογίας και σε συνθήκες εργασίας και σε όλα. Όπως νοσούν τόσοι και τόσοι άλλοι κλάδοι στην Ελλάδα και γιατρειά δεν έχουν… Το γιατί, σε άλλο άρθρο…
Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική χθες…
Δ. Κυριακού
