Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται εδώ και τέσσερις μήνες, έχουν αρχίσει να ακούγονται φωνές στο δημόσιο διάλογο που καλούν σε κάποιου είδους διάλογο με την ρωσική πλευρά.
Την ίδια στιγμή, τα πλήγματα είναι συνεχή, περιλαμβάνοντας υποδομές όπως βιβλιοθήκες και εμπορικά κέντρα. Μάλιστα, πληροφορίες αναφέρουν ότι έχουν καταστραφεί σημαντικά βιβλία που είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ιστορία της χώρας.
Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχουν απόψεις που καλούν σε απόπειρα εξεύρεσης συμβιβασμού μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου, ακόμα και υπό μορφή παραχώρησης εδαφών από τον δεύτερο.
Ταυτόχρονα, πρώην πολιτικοί αξιωματούχοι της Ρωσίας αναρωτιούνται αν “θα υπάρχει η Ουκρανία σε δύο χρόνια”.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι οι βομβαρδισμένες πόλεις με τις τεράστιες καταστροφές (βλ. Μαριούπολη), τα υπόγεια καταφύγια όπου κρύβονται παιδιά, οι εκτελέσεις αμάχων (βλ. Μπούτσα) δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά φαινόμενα. Και φυσικά, δεν μπορούν να αποτελούν το μέλλον μας.
Νομίζουν κάποιοι ότι μπορούν να συνετίσουν τον επιτιθέμενο; Ότι μπορούν να έρθουν σε διάλογο μαζί του; Δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό το ευρύτερο σχέδιο της ρωσικής πλευράς έναντι της Ευρώπης;
Οι συνθήκες απαιτούν αποφασιστικότητα και διορατικότητα. Κάθε άλλη σκέψη θα δώσει χώρο και χρόνο στον επιτιθέμενο να ξεδιπλώσει πλήρως την στρατηγική του.
Αλήθεια, υπάρχει περιθώριο για διάλογο με την βαρβαρότητα…;
Ι. Διαμάντης
