Δύο θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, με επίκεντρο την γυναίκα, απασχόλησαν προσφάτως αρνητικά την επικαιρότητα, με μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους.
Το πρώτο και πιο πρόσφατο, έχει να κάνει με την τουλάχιστον ατυχή επικοινωνιακή καμπάνια που επιλέχτηκε και εμπνεύστηκε γυναίκα δημοσιογράφος, για να προωθήσει ένα μείζον παρόλα αυτά εθνικό ζήτημα, αυτό της υπογεννητικότητας και κατ’ επέκταση του δημογραφικού.
Το δεύτερο, στο πρόσφατο παρελθόν, έχει να κάνει με το περιβόητο βίντεο πολιτεύτριας, που λίγο πολύ απορρίπτει ως μη φυσιολογικά, συγκεκριμένα σωματικά στοιχεία της γυναίκας και θέτει, κατά τα δικά της πρότυπα, ένα συγκεκριμένο ιδανικό καλούπι.
Αυτό που θέλω να επισημάνω, σε αυτές τις δύο ιστορίες, είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό που βρίσκεται σε αυτές, ανάμεσα στα πολλά άλλα, το οποίο κατά την άποψη μου πρέπει να του δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή. Το κοινό χαρακτηριστικό λοιπόν αυτών των δύο συντηρητικών, αναχρονιστικών, περιεχομένων είναι ότι δημιουργήθηκαν από γυναίκες για γυναίκες. Αυτό το δεδομένο μου δημιουργεί αρκετά κοινωνικά ερωτήματα και απορίες.
Ο οργανωμένος ή ατομικός αγώνας των γυναικών προς την κατάκτηση της ισότητας, της χειραφέτησης και κατά του σεξισμού, στρέφεται σε μεγάλο βαθμό ενάντια, και σωστά, στο πατριαρχικό μονοπώλιο. Πολλές φορές όμως ο διαρκής αγώνας υπονομεύεται εκ των έσω.
Η πλειοψηφία των γυναικών απαιτεί εδώ και χρόνια μια θέση στο αυτονόητο. Μήπως όμως το σύνολο δεν είναι ακόμα έτοιμο για κάτι τέτοιο; Έχουν αποτινάξει από πάνω τους όλες οι γυναίκες το σύνδρομο της νοικοκυράς, που τους επιβάλει η πατριαρχική κοινωνία, ή ακόμα υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως βολεύονται ή δεν έχουν το σθένος να αλλάξουν νοοτροπία; Μήπως ένα μέρος από τον αγώνα των γυναικών πρέπει να αναλωθεί και να στραφεί στις ίδιες τις γυναίκες, να επικοινωνηθεί καλύτερα η σημαντικότητα της χειραφέτησης από γυναίκα προς γυναίκα, να παιδαγωγηθούν και να ενθαρρυνθούν σωστότερα και εντονώτερα;
Υπάρχουν γυναίκες, που βλέπουν τον εαυτό τους ως ένα αποτριχωμένο, χωρίς ραγάδες και κυτταρίτιδα θηλαστικό, δίχως προσωπικότητα, μια προκαθορισμένη, αυτοματοποιημένη μηχανή, με μοναδικό αυτοσκοπό την αναπαραγωγή, στην κατάλληλη ηλικία;
Σύνδρομα μιας άλλης εποχής, συντηρητικά πρότυπα προσκολλημένα στο παρελθόν, τα οποία σε κάποιο ποσοστό επικρατούν ακόμα και στις γυναίκες. Ο μισογυνισμός, ο σεξισμός και η ανισότητα τρέφονται και ευημερούν εκεί όπου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.
Το πατριαρχικό καθεστώς και τα κατάλοιπα του, στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, όση πρόοδος και αν έχει καταγραφεί μέσα στα χρόνια, είναι ακόμα εδώ και βασιλεύει. Για να νικηθεί μια και καλή δεν πρέπει να περισσεύει καμιά γυναίκα από τον κοινό αυτό σκοπό, ούτε να υπάρχουν θλιβερές εξαιρέσεις.
Μάριος Λουκάς
