Διάβασα τη χθεσινή δήλωση- σχόλιο του Μητσοτάκη με αφορμή την απεργία. Προφανώς και ισχύει ότι μερικοί- λίγοι συνδικαλιστές εργατοπατέρες αποφασίζουν και διατάσουν, με την πλειοψηφία των εργαζομένων εάν τους ρωτήσεις να σου λένε ότι δεν τους θεωρούν αυτούς τους λίγους, άξιους να τους εκπροσωπούν γιατί απλά δεν έχουν δουλέψει στα σοβαρά ποτέ, δηλαδή σε πραγματικές συνθήκες εργασίας. Μια νοοτροπία ότι μάχομαι για τις αδικίες που συμβαίνουν, χτυπάω το ανάλγητο κράτος αλλά με κρατική χρηματοδότηση… Μόνο στην Ελλάδα αυτά.
Όμως δεν μπορούμε και δεν δικαιούμαστε συλλήβδην να καταδικάσουμε ή να μηδενίσουμε τον συνδικαλισμό ο οποίος άλλωστε είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένος. Ας μην ξεχνάμε ότι από το ΄81 έως το ΄85 όταν το πραγματικό ΠΑΣΟΚ ήταν στη κυβέρνηση προχώρησαν και κατοχυρώθηκαν πολλά κοινωνικά αλλά και εργασιακά δικαιώματα. Δόθηκε αγώνας γι’ αυτό. Και ο συνδικαλισμός επηρρέασε τότε ως επί το πλείστον θετικά τα πράγματα για να αλλάξουν οι ισορροπίες σε κοινωνικό- εργασιακό επίπεδο.
Επομένως μια μειοψηφία κακή που συνήθως βρίσκεται στα πάνω κλιμάκια του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν θα μας κάνει να μισήσουμε την έννοια αυτή καθεαυτή. Ούτε θα ξεχάσουμε την Ιστορία. Μέχρι σήμερα πάντως το μόνο που ακούς είναι αφορισμοί ένθεν κακείθεν: Οι δεξιοί βγάζουν σπυριά όταν ακούν για συνδικαλιστές (για όλους συλλήβδην), οι αριστεροί τους αγιοποιούν (επίσης όλους, συλλήβδην). Χάθηκε- για πάντα- η λογική, το μέτρο και η ορθή κρίση για όλα σε αυτόν εδώ τον τόπο.
Σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες τις βαθμίδες εξουσίας υπάρχουν κακοί, αλλά ευτυχώς και καλοί. Κακοί άνθρωποι, ανήθικοι, λαμόγια, καιροσκόποι, αλλά υπάρχουν και καλοί, έντιμοι, με αγνές προθέσεις. Το πως οι δεύτεροι δεν φτάνουν τόσο ψηλά τις περισσότερες φορές, αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα την ανοίξουμε σε επόμενο άρθρο. Μεγάλο κεφάλαιο. Ο κόσμος όμως να μην τσουβαλιάζει. Είναι άδικο.
Επίσης με παρρησία δηλώνω ότι θεωρώ σωστό, δίκαιο και απολύτως δημοκρατικό οι αποφάσεις για μια απεργία να λαμβάνονται με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των εργαζόμενων. Στις δημοκρατίες είναι αδύνατον να κυβερνούν οι μειοψηφίες σε οποιαδήποτε βαθμίδα εξουσίας και στη καθημερινή πρακτική.
Και να μην ξεχνάμε ότι και οι κρίνοντες κρίνονται. Όλοι μας δηλαδή. Από τον Πρωθυπουργό έως και τον πιο νέο εργαζόμενο. Μέσα από ένα πλαίσιο ενεργειών και συμπεριφορών. Είμαστε κυρίως τα πεπραγμένα μας…
Δημήτρης Κυριακού
