Πίκρες, ξύλο, απόρριψη, χλεύη, αλητεία, ανανδρία (για να μην το γράψω αλλιώς…), ψευτονταηλίκια, τσάμπα μαγκιές, στο τέλος ίσως και έγκλημα.
Αυτά συνθέτουν μια σχέση μεταξύ θύματος και θυτών σε περιπτώσεις bullying. Eκφοβισμός στα ελληνικά. Μπορεί να λέγεται και να είναι και βιασμός. Κακοποίηση. Όλοι μας τα έχουμε ζήσει, δει, ακούσει, λίγο ή πολύ γύρω μας.
Εκφοβισμός που καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα σε μια κατεστραμμένη ηθικά χώρα. Με παιδεία της πλάκας, με οικογένειες διαλυμένες (οι λόγοι πολλοί). Οι θύτες μέσα σε άσχημες συνθήκες μεγαλώνουν στρεβλά. Γίνονται αγρίμια. Δεν τους έμαθε ποτέ κανείς λέξεις και έννοιες ιερές:
Όπως σεβασμός στον συνάνθρωπο, στην ανθρώπινη ζωή πάνω από όλα. Στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στη φιλία. Στην αλληλεγγύη. Στην ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Μια νεοελληνική κοινωνία τραγικά αδιάφορη. «Χτυπάει ο γείτονας τη γυναίκα του; Τι σε νοιάζει; Να μπλέξεις θέλεις;».
«Κάνουν ναρκωτικά στο απέναντι στενό ή πάρκο; Μην ασχολείσαι, μην μπλέξεις».
«Χτυπούν το παιδί στο σχολείο; Ε οκ, παιδιά είναι… Παίζουν (!) Μπορεί και ο ίδιος να θέλει να χτυπήσει. Ωχ αδερφέ μου τώρα, κοίτα το γκομενάκι που περνάει τώρα απέναντι…».
Και αυτά είναι τα σοβαρά… Το ξέρουμε ότι είμαστε φοβισμένοι ή αδιάφοροι στην κλοπή των ονείρων μας σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο, από ένα σύστημα εξουσίας το οποίο είναι πιο άκαμπτο και από ένα βαρύ ξύλο. Ας πούμε έχουμε μια δικαιολογία. Δημοκρατία έχουμε άλλωστε οπότε και ο διπλανός μας δικαιούται να είναι φύση- θέση… απολιτίκ…
Αλλά σε θέματα που άπτονται της ακεραιότητας, της τιμής, της υπόληψης και της αξιοπρέπειας του διπλανού, όχι δεν δικαιούμαστε να σιωπούμε. Mια ζωή ο δυνατός χτυπάει μεταφορικά και κυριολεκτικά τον αδύναμο και εμείς δεν βγάζουμε άχνα. Ενώ ξέρουμε…
Έως ότου καταφερουμε επιτέλους και μπλοκάρουμε τους ψευτονταήδες, τους κακούργους, τους εκμεταλλευτές, τους βιαστές, όλα τα κάθε λογής καθάρματα που νομίζουν ότι πάντα θα κάνουν τα εγκλήματά τους στη πλάτη του κάθε αδύναμου.
Η μεγαλύτερη μάχη, ο μεγαλύτερος πόλεμος δεν είναι ο φτωχός εναντίον του πλούσιου, είναι ο καλός εναντίον του κακού. Έτσι απλά.
Λύσεις; Αυστηρή Δικαιοσύνη που θα επιβάλλει τις ΜΕΓΙΣΤΕΣ των ποινών σε αποδεδειγμένα θύτες.
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΙΔΕΙΑ. Με έμφαση στην αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, στο χτύπημα του ρατσισμού, στην ισότητα των ανθρώπων. Να εμπεδωθεί στα παιδιά.
Και το τελευταίο δεν είναι πολιτικό και ιδεολογικό προνόμιο, ΒΛΑΚΕΣ. Είναι θέμα ήθους και συνείδησης όλων των πολιτών.
Τέλος, κανονικές οικογένειες, εννοώ όχι διαλυμένες. Με αρχές, αξίες, συνείδηση ευθύνης. Όπου τα παιδιά θα γίνονται φορείς καλών παραδειγμάτων από τους γονείς που οφείλουν να είναι οι πραγματικοί δάσκαλοι ζωής. Γιατί αν δεν ξυπνήσουν οι ίδιοι οι γονείς, πάλι θα έχουμε δράματα και κλάματα μέσα σε Δικαστικές αίθουσες. Θα κλαίνε γονείς θυμάτων για το χαμό των παιδιών τους. Θα κλαίνε γονείς των θυτών για τη φυλάκιση των παιδιών τους…
Και αξίζει αυτή η προσπάθεια. ΑΞΙΖΕΙ. Για να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία. Και οι ψυχούλες του Βαγγέλη και του κάθε Βαγγέλη, του Άλεξ, της Σταυρούλας, της Ελένης και αμέτρητων άλλων θυμάτων, να αναπαυτούν.
Αξίζει να αγωνιστεί κανείς όπως μπορεί ώστε να πολεμήσει σκληρά τέτοια ΑΘΛΙΑ φαινόμενα.
Δημήτρης Κυριακού
