Οι πολιτικοί επιστήμονες και αναλυτές έχουν ήδη γράψει το «story» της κρίσης στην Γηραιά Ήπειρο. Μια κρίση που προήλθε εξ΄ Αμερικής και τελικά διέλυσε τις μικρές και όχι απόλυτα αυτοδύναμες οικονομίες των κρατών της. Μιλάμε για κράτη όπως η Πορτογαλία, η Κύπρος, η Ελλάδα. Παράλληλα η απόκλιση στην οικονομική αλλά και πολιτική επιρροή όπως αυτή μεταφράζεται από τις ανάλογες αποφάσεις ήταν και είναι εμφανέστατη μεταξύ Ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου. Το μάρμαρο σε απόλυτο βαθμό πλήρωσαν οι κοινωνίες αυτών των χωρών, παρά την επικρατούσα Mediaκη αντίληψη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο περί πρότυπης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης των οικονομικά ασθενέστερων…
Μέσα σε τέτοια πλαίσια, γεννιούνται νέες στρατηγικές, νέες πολιτικές που έχουν και θετικό χαρακτήρα αλλά και αρνητικό. Η αμφισβήτηση της κυρίαρχης τάσης του επικρατούντος άξονα Μέρκελ- Βρυξελλών είναι δεδομένη από καιρό. Στην Ιταλία έχουμε στην εξουσία μια «αντιευρωπαϊκή κυβέρνηση». Το Brexit και επίσημα είναι προ των πυλών στη Μ. Βρετανία, διαδικασία που έλαβε ξεκίνημα από το 2016. Σε Αυστρία και Γαλλία αυξάνονται οι φωνές διαμαρτυρίας. Μερικές φορές βοηθούν για να πάρει το μήνυμα ο σκληρός πυρήνας των Βρυξελλών. Μερικές φορές επίσης δημιουργούν πρόβλημα στις κοινωνίες καθότι κάτι που χαρακτηρίζει τα λεγόμενα «αντιευρωπαϊκά» κόμματα (είτε ανήκουν στη ριζοσπαστική αριστερά, είτε στην λεγόμενη ακροδεξιά) είναι ότι ξέρουμε τα σημεία της κριτικής τους επακριβώς, όμως δεν είναι γνωστό το εναλλακτικό πρόγραμμά τους. Είναι τα λεγόμενα λαϊκίστικα κόμματα, όρος που δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ γιατί έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά… καραμέλας.
Για πολλούς γνώστες των εσωτερικών της Μ. Βρετανίας η εκλογή από τη βάση των Συντηρητικών του Μπόρις Τζόνσον στο αξίωμα του Πρωθυπουργού δεν αποτελεί έκπληξη. Αμφισβητεί τον ευρωμονόδρομο όπως τον γνωρίζουμε, σταθερός υπέρμαχος του Brexit, με ισχυρά στηρίγματα στο κόμμα, έτοιμος να το υλοποιήσει και παράλληλα παίζει έξπυνη μπάλα πετώντας τη στους «27» της Ένωσης για να αποφασίσουν αυτοί την μορφή του διαζυγίου στις 31/10. Brexit που σίγουρα δεν είναι βέβαια απλή υπόθεση για κανέναν από τους εμπλεκόμενους. Το αντίθετο.
Καμιά φορά ακόμα και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά προδίδουν πράγματα. Όλοι λένε ότι μοιάζει του Ντ. Τραμπ και έχουν δίκιο. Εάν ακολουθήσει την ίδια πολιτική, η ιδεολογική σύγκρουση και εντός Βρετανίας αλλά και μέσα στα κράτη της ΕΕ θα αποκτήσει χαρακτήρα γενικής πολιτικής αναμέτρησης μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών. Το παιχνίδι θα είναι εντελώς αμφίρροπο με αντικρουόμενες πολιτικές, οικονομικές και επιχειρηματικές δυνάμεις να μάχονται για την επικράτηση. Για την απόλυτη εξουσία. Αυτό πάντα είναι το ποθητό. Η επικράτηση, η εξουσία. Και βάση του αποτελέσματος, της έκβασης του, κατευθύνονται οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που έχουν δυστυχώς άμεσο αντίκτυπο σε όλη την ήπειρο.
Το θέμα είναι να ζήσουν καλύτερες ημέρες οι κοινωνίες των κρατών της ρευστής Ε.Ε και όχι χειρότερες. Γιατί υπάρχει ο «εχθρός του ΄΄καλού΄΄ που είναι το καλύτερο», αλλά ισχύει και «το μη χείρον βέλτιστον».
Ίδωμεν. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Ό,τι η Ευρώπη θυμίζει εποχές της δεκαετίας του ΄30…
Δημήτρης Κυριακού
