Τίτλοι τέλους έπεσαν για το Αλ Τσαντίρι με τον Λάκη Λαζόπουλο να κάνει έναν μικρό απολογισμό κατά το κλείσιμο, ανοίγοντας την καρδιά του και ρίχνοντας κάποια «καρφιά» προς πάσα κατεύθυνση.
«Φτάσαμε στο τέλος! Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από τότε που ξεκίνησα αυτή την εκπομπή. Μία τα τρία χρόνια, όπου μπήκα σε ένα καθεστώς ας το πούμε ιδιάζουσας απαγόρευσης, δεν είναι η ώρα να μιλήσω γι’ αυτό. Είναι 12 χρόνια γεμάτα χαρές, γέλια… Γέλια που αντηχούν και θα συνεχίσουν για πολλά χρόνια να αντηχούν στα αυτιά μου και στην ψυχή μου. Πίστευα πάντα από μικρό παιδί ότι αυτός είναι ο προορισμός μου, να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, να μην ζω με δημόσιο χρήμα, παρότι αυτοί είναι που τυγχάνουν σεβασμού σε αυτή τη χώρα και οι άλλοι. Να μην πέσω στα χέρια τους ποτέ για να με επαινέσουν. Ο έπαινος για μένα είναι ένα ύπουλο μαχαίρι που σου βάζει το σύστημα όταν θέλει να σε σκοτώσει.
Έμαθα να μοιράζομαι τις χαρές μου, όχι τις στεναχώριες μου. Έμαθα να ζητάω συγγνώμη όταν πρέπει, αλλά δεν έμαθα να κάνω κωλοτούμπες για να κάνω τη χάρη κανενός. Εύκολο πράγμα να γυρίζεις τα λόγια σου και να τα στρίψεις και να γίνεις καλλιτέχνης παντός καιρού. Δεν μου άρεσε ποτέ η τέχνη του ανώδυνου, προτιμώ τους ανθρώπους που συγκρούονται, λένε την άποψή τους και πληρώνουν την άποψή τους. Να πληρώσω τα διόδια, δεν έχω αντίρρηση, αλλά να με αφήσετε να πηγαίνω στο δρόμο που κάθε φορά διαλέγω και που θέλω να κινείται πάντα στα όρια του προοδευτικού. Προσωπικά δεν θέλω να πω τίποτα για μένα, για τι πέρασα, για το τι περνάω, αυτά είναι δικά μου.
Εκείνο που θέλω να ξέρετε είναι ότι σε αυτό το Τσαντίρι ίσως εγώ να είχα περισσότερη ανάγκη από εσάς να περάσω καλά γι’ αυτό και σας ευχαριστώ πολύ που το νιώσατε και μου δώσατε αυτή τη χαρά. Ήμουν, είμαι και θα είμαι ευγνώμων πάντα στους ανθρώπους για ότι και αν συμβαίνει. Είμαι ευγνώμων ακόμα και στο κανάλι που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία μαζί σας. Με συνείδηση επέλεξα να είμαι στο κανάλι αυτό γιατί δεν θα μου άρεσε να ξανασηκώσω το βάρος του επηρεάζειν, ας επηρεάσουν οι άλλοι, οι αντικειμενικοί.
