Ο άνθρωπος και η κοινωνία, δίχως πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη, είναι μια άψυχη μάζα. Χωρίς αυτήν είμαστε άγνωστοι, σταγόνα στον ωκεανό, σκιά δίχως ταυτότητα. Το τι ταυτότητα θέλουμε όμως να έχουμε, να παρουσιάσουμε και το πως θα ερμηνεύσουμε τον Θεό, είναι ένα ζήτημα.
Με αφορμή τα εμβόλια έχει έρθει στην επιφάνεια ο ελληνορθόδοξος φονταμενταλισμός.
Ο άνθρωπος και η κοινωνία που διέπονται από θρησκοληπτικά συναισθήματα, δημιουργούν μια κατάσταση δηλητηριώδη, η οποία είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε θρησκείας και πρέπει να καταπολεμάτε συνεχώς.
Η ορθόδοξη πίστη στην Ελλάδα χρειάζεται άμεσα αναμόρφωση. Αναμόρφωση όχι του ίδιου του Θεού, με βάση τα γούστα και το συμφέρον μας, αλλά στο πως τον επικοινωνούμε και τον κοινωνούμε.
Ιερείς καριέρας με δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία και χαμηλή πνευματική παιδεία από την μια και μοναχοί έτοιμοι να καθοδηγήσουν και να διαμορφώσουν ζωές ανθρώπων από την άλλη, πρωταγωνιστούν αυτό τον καιρό σε έναν κόσμο παραφροσύνης. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η αγιοσύνη και τα θεία χαρίσματα είναι η μικρή εξαίρεση, γι’ αυτό άλλωστε είναι και ξεχωριστά. Ο πνευματικός που δίνει συμβουλές, παρόλο τον αγώνα που κάνει για να βρεθεί πιο κοντά στον δημιουργό του, δεν παύει να κυριαρχείται από θνητή νοημοσύνη, που δεν του επιτρέπει να είναι ούτε αλάνθαστος ούτε πάνσοφος. Η θεία πνευματικότητα έχει να κάνει με την ψυχή και την σωτηρία της, όχι με θεϊκά χαρίσματα πανσοφίας.
Φωτεινή διορατικότητα έχει ο επιστήμονας, ο οποίος παλεύει, όπως ο μοναχός στο κελί του με την προσευχή, έτσι κι αυτός στο εργαστήριο του, με όπλο το θείο χάρισμα του μυαλού, μέσω της επιστημονικής μελέτης, προσπαθεί να πλησιάσει στο επιστημονικό άπειρο. Για όσους νομίζουν ότι η επιστήμη είναι κάτι αντίθετο με τον Θεό κάνουν λάθος. Η επιστήμη δεν τον αναιρεί ,ούτε τον αμφισβητεί, αντιθέτως τον επιβεβαιώνει. Εκεί που σταματά η επιστημονική γνώση, εκεί που δεν μπορείς να αγγίξεις το άπειρο και να το κατακτήσεις, ξεκινά ο Θεός. Οι επιστημονικές επιτυχίες και αποκαλύψεις συμβαίνουν διότι επέτρεψε ο Θεός να αποκαλυφθούν μέσω του ανθρώπινου δημιουργήματος του.
Η θρησκοληψία έχει έντονα τα στοιχεία του φόβου και της ανασφάλειας. Ανασφάλεια για το ξένο, το άγνωστο και το καινούργιο. Οι δεισιδαιμονίες στο μεσαίωνα κυριάρχησαν διότι επικρατούσε ο φόβος, ο οποίος δημιουργεί μια σκοτεινή και πολλές φορές εχθρική αντίληψη και συμπεριφορά. Κατά βάθος οι θρησκόληπτοι φοβούνται τον Θεό και λιγότερο τον αγαπούν.
Δυστυχώς στην Ελλάδα η χριστιανική πίστη έχει εκληφθεί από τους πιστούς στρεβλά. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν κυριάρχισε τόσο η σημασία της χριστιανικής αγάπης για τον Θεό, το συνάνθρωπο και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά ο φόβος και η νοοτροπία, του θα καείς στην κόλαση, του εωσφόρου και της συντέλειας, τα οποία είναι πολύ διαδεδομένα στην χώρα μας.
Δεν είμαστε μουσουλμάνοι, δεν εξαναγκαζόμαστε να πιστέψουμε αλλιώς θα τιμωρηθούμε. Το αυτομαστίγωμα φέρει πόνο, αλλά είναι και λυτρωτικό. Η αγάπη όμως για τον συνάνθρωπο είναι δυσκολότερη διαδικασία. Γιατί εκεί δεν κυριαρχεί η σωματική εκτόνωση, αλλά τα πνευματικά εμπόδια, όπως ο εγωισμός. Κύριο στοιχείο των θρησκόληπτων είναι η εγωιστική αυτοαπομόνωση και η αλαζονική στάση. Η τάση του να θες να ξεχωρίζεις από το σύνολο και να θεωρείς τον εαυτό σου αγαπημένο παιδί του Θεού, έχει στοιχεία υπεροψίας, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα… Το μεγαλύτερο προσόν για έναν πιστό που θέλει να είναι κοντά στον Θεό, είναι η ταπεινότητα. Οι θρησκοληπτικές μειοψηφικές εξεγέρσεις, δεν ξέρω κατά πόσο ταπεινά χαρακτηριστικά διαθέτουν. Οι σύγχρονοι “νέο-ιερομάρτυρες” πιο πολύ διέξοδο διαφυγής ψάχνουν, από τον καθημερινό αγώνα για την αντιμετώπιση των πάσης φύσεως πειρασμών τους, παρά αγωνίζονται για την χριστιανική διάδοση. Το να λες καλύτερα να πεθάνω από το να κάνω το εμβόλιο, είναι σαν να αποζητάς την λύτρωση και τον απεγκλωβισμό από τα θρησκευτικά σου καθήκοντα και υποχρεώσεις . Η ευθύνη της καθημερινής ψυχικής επιβίωσης είναι πολύ δύσκολη άσκηση. Το να προσπαθείς να κρατήσεις αρτιμελή την ψυχή σου, να μην έχεις εχθρικές τάσεις απέναντι στους άλλους και να είσαι μέρος της προόδου, θέλει αντοχές, συνέπεια και υπευθυνότητα.
Η ελληνική ορθόδοξη πίστη έχει χτιστεί πάνω σε λάθος θεμέλια στην ελληνική κοινωνία. Πάνω σε βάσεις φόβου και όχι αγάπης. Στην Ελλάδα η χριστιανική διδασκαλία αναλώνεται περισσότερο στο μεταφυσικό και στο κακό, και λιγότερο στο πραγματικό και καλό. Εκείνος που πιστεύει στον Θεό, δεν τον θεωρεί κάτι το μεταφυσικό, αλλά κάτι απολύτως φυσικό και πραγματικό. Ωστόσο, όλη η στάση πολλών ανθρώπων απέναντι του, μοιάζει με την στάση που έχει κάποιος απέναντι στο μεταφυσικό ή και φανταστικό, που δεν μπορεί να τον εξηγήσει και φοβάται να τον αντιμετωπίσει. Παραδίδεται σε αυτόν από ανάγκη και όχι επειδή τον πιστεύει απόλυτα. Γι’ αυτό άλλωστε οι Θρησκόληπτοι αρέσκονται σε θεωρίες συνωμοσίας. Δεν γοητεύονται τόσο από τα κηρύγματα αγάπης και το χρέος προς στον συνάνθρωπο, αλλά διψάνε περισσότερο για προφητείες. Εμπορευματοποιούν Αγίους, διαστρεβλώνουν και παρερμηνεύουν ιστορίες για αυτούς, με σκοπό να καλύπτουν δικές τους ανάγκες και θέλω, που αρκετές φορές αντανακλούν στις κοινωνικοπολιτικές τους πεποιθήσεις.
Άραγε με την στάση τους αυτή, όσοι κόπτονται για το μέλλον της εκκλησίας, δεν καταλάβουν ότι οι ίδιοι δίνουν πάτημα στους άπιστους για χλευασμό και απομακρύνουν και άλλους από την εκκλησία;
Τι πίστη χρειαζόμαστε ως κοινωνία;
Μία πίστη η οποία θα έχει αποτινάξει από πάνω της κάθε μορφή φανατισμού και βίαιων στοιχείων. Μια πίστη που πιστεύει στην επιστήμη και δεν την αμφισβητεί. Μια πίστη που σέβεται την διαφορετικότητα και δεν φοβάται την ανθρώπινη εξέλιξη. Ας βελτιώσουμε την σχέση πιστού και θεού στην ελληνική κοινωνία. Η εκκλησία πρέπει να διαδώσει στους νέους, περισσότερο την αγάπη δια μέσου του Θεού και λιγότερο τον φόβο. Να λάμψει και να γίνει λιγότερο σκοτεινή.
Μάριος Λουκάς
