Μπήκαμε αισίως στη καρδιά του καλοκαιριού. Ο Αύγουστος ήρθε και ο πύρινος καύσωνας συνάντησε τα αυξημένα κρούσματα και την επέλαση της μετάλλαξης δέλτα.
Έχει ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό η συζήτηση μεταξύ των μελών της επιστημονικής κοινότητας, για την αναγκαιότητα της τρίτης δόσης εμβολίου. Τα τελευταία σενάρια που ακούγονται εντόνως μέχρι στιγμής, είναι ότι θα ξεκινήσει το φθινόπωρο, αρχικά για την ηλικιακή ομάδα άνω των 50.
Μόλις ζητήσει επίσημα το κράτος από τους πολίτες να κάνουν τη 3 δόση, όσοι μέχρι πρότινος ήταν πλήρως εμβολιασμένοι, με τα πιστοποιητικά τους και με τις αυξημένες ελευθερίες λόγω της υγειονομικής τους θωράκισης, μέχρι να ολοκληρώσουν την 3 δόση και για όσο χρονικό διάστημα αυτή θα εκκρεμεί, όλα αυτά τα προνόμια θα παύσουν να ισχύουν γι αυτούς και θα βρεθούν αυτομάτως ξανά σε καθεστώς μη εμβολιασμένων και θα θεωρούνται ανεμβολίαστοι.
Όλα αυτά μου δημιουργούν τους εξής προβληματισμούς. Είναι κοινωνικά ηθικό και λογικό να στερήσεις τα δικαιώματα από έναν εμβολιασμένο με διπλή δόση, να τον περιορίσεις και να τον αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο, να τον βάλεις στο ίδιο τσουβάλι, με έναν που δεν έχει κάνει και δεν προτίθεται να κάνει το υγειονομικά αναγκαίο; Δεν είναι ανήθικο να παροτρύνεις, αλλά ουσιαστικά να απαιτήσεις έμμεσα λόγο περιορισμών, να εμβολιαστεί με τρίτη δόση κάποιος την ώρα που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν έχει κάνει ούτε μία;
Εγώ προσωπικά, αν δεν έχει εμβολιαστεί το 90% του ενεργού-ενήλικου-εγχώριου πληθυσμού, (πάντα θα υπάρχει ένα 10% ανυποχώρητων) θα νιώσω βαθύτατα προσβεβλημένος αν μου ζητηθεί και τρίτη συμπληρωματική δόση, από τη στιγμή που κάποιοι σε ποσοστό 25-30% δεν θα έχουν κάνει έστω τη μία. Για να δανειστώ και την ορολογία των «ψεκ», δεν μπορώ να γίνω «πειραματόζωο» (πάντα σε εισαγωγικά), να κάνω 3 και 4 δόση όταν κάποιοι άνθρωποι εντελώς ανεύθυνοι δεν έχουν εμβολιαστεί καθόλου.
Θα κάνουμε δηλαδή 100 δόσεις στο μέλλον, επειδή ο ιός παραμένει ζωντανός, μεταλλάσσεται και ισχυροποιείται, διότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε συνολική ανοσία, με σκοπό να τον εξουδετερώσουμε, εξαιτίας των αρνητών που επιβάλουν την ανοησία τους;
Φυσικά αν η επιστήμη αποφανθεί πως πρέπει και είναι απαραίτητη για λόγους υγείας, εννοείται πως θα την κάνουμε, αλλά οι προβληματισμοί για το ηθικό ζήτημα που εγείρεται, το αίσθημα της προσβολής και της αδικίας που θα νιώσουμε όσοι είμαστε πλήρως εμβολιασμένοι παραμένουν.
Επίσης ένα άλλο θέμα που θέλω να σχολιάσω είναι το εξής.
Μεγάλη συζήτηση υπάρχει για την υποχρεωτικότητα εμβολιασμού σε διάφορα επαγγέλματα και αν πρέπει να απομακρυνθούν από τις θέσεις τους όσοι δεν συνετιστούν. Αν είναι σωστό που απαιτήθηκε από τους υγειονομικούς και αν πρέπει στο μέλλον να υποχρεωθούν και οι εκπαιδευτικοί.
Ο εμβολιασμός είναι μια ευκαιρία ξεσκαρταρίσματος. Τους αρνητές, (προσοχή δεν μιλάω για τους ανθρώπους που φοβούνται, αλλά για αυτούς που ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα δεν κάνουν πίσω), τους ακολουθεί μια νοοτροπία και διακατέχονται από μια συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση.
Είμαστε σίγουροι ότι ένας αρνητής υγειονομικός, την ύστατη ώρα, σε μια κρίσιμη κατάσταση ζωής και θανάτου αντί να ακολουθήσει την μέθοδο που του ορίζει το επιστημονικό πρωτόκολλο για τον ασθενή του, δεν θα αρχίσει τα γιατροσόφια επειδή πιστεύει ότι είναι καλύτερα;
Ή ο αρνητής εκπαιδευτικός κατά την διάρκεια του μαθήματος δεν περνάει άμεσα, έμμεσα ή υποσυνείδητα μηνύματα για τις συνωμοσιολογικές του ανησυχίες, στους 10χρονους μαθητές του, οι οποίοι διαμορφώνουν άποψη σε αυτή την τρυφερή ηλικία;
Μάριος Λουκάς
