Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, στο πλαίσιο της επίσκεψής της στη Θεσσαλονίκη, εγκαινίασε το Αρχείο του Ντίνου Χριστιανόπουλου στη Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και απηύθυνε τον ακόλουθο χαιρετισμό:
«Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση εγκαινιάζω σήμερα στη Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το λογοτεχνικό αρχείο του Ντίνου Χριστιανόπουλου, που είχε την καλοσύνη να δωρίσει στο ίδρυμα ο κύριος Ιωάννης Μέγας, εκπληρώνοντας παλαιότερη επιθυμία του ποιητή, την οποία είχε εκφράσει και δημόσια όταν αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής.
Ο ποιητής της “Εποχής των ισχνών αγελάδων” και του “Ανυπεράσπιστου καημού”, ο διηγηματογράφος της “Κάτω Βόλτας”, ο εκδότης του ιστορικού περιοδικού “Διαγώνιος”, ο εικαστικός κριτικός, ο μελετητής του ρεμπέτικου, ο μεταφραστής του Ευαγγελίου, ο στιχουργός τριών συνθετών, ο ανεκτίμητος συμπολίτης μας Ντίνος Χριστιανόπουλος, -κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητριάδης-, αφιέρωσε όλη του ζωή στην τέχνη, σε συνάρτηση όμως πάντα με την γενέθλια πόλη. Στάθηκε προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών της, ανέδειξε το ιστορικό και καλλιτεχνικό παρελθόν της, επηρέασε τη δημιουργική σκέψη των νέων ανθρώπων, πολλές φορές “ιδίοις αναλώμασι”. Κάθε εκδοτική του προσπάθεια ήταν λογοτεχνικό γεγονός και τυποτεχνικό επίτευγμα, με τη συνέργεια του αείμνηστου ζωγράφου και γραφίστα Καρόλου Τζίζεκ.
Το περιοδικό “Διαγώνιος” που δημιούργησε τη δεκαετία του ΄50, με τις ομώνυμες εκδόσεις, όπως και η “Μικρή πινακοθήκη”, επί σαράντα και πλέον έτη, στάθηκαν φυτώριο δεκάδων νέων λογοτεχνών και ζωγράφων, που αργότερα διέπρεψαν στην καλλιτεχνική ζωή της χώρας.
Η τολμηρή ρεαλιστική ποίηση που καλλιέργησε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν έκφραση εσωτερικού πάθους αλλά και οργής ενάντια στις προκαταλήψεις και την υποκριτική ηθική της εποχής. Παράλληλα, μέσα από τους στίχους του πρόβαλε τις κοινωνικές ανησυχίες του για τις προσφυγικές γειτονιές, τους ανήμπορους ανθρώπους του περιθωρίου, τους άνεργους και τους μετανάστες των εργατικών προαστίων. Την ίδια έγνοια για τους συνανθρώπους του συναντάμε και στα τελευταία πεζά του ποιήματα. Ανήσυχος και αντισυμβατικός, θέλησε μέσα από τα μονοπάτια της ποίησης να έχει πάντα λόγο για το παρόν και το μέλλον του τόπου του.
Είναι φυσικό, αυτή η μεγάλη διαδρομή του πολυσχιδούς δημιουργού να έχει αποτυπωθεί σε πλήθος λογοτεχνικών και ιστορικών τεκμηρίων που έπρεπε πάση θυσία να διασωθούν, όχι μόνο γιατί αποτελούν πολύτιμο ερευνητικό υλικό για τους νέους φιλολόγους, αλλά πρωτίστως γιατί το σύνολο των γραπτών του είναι και η μόνη πνευματική κληρονομιά μιας λογοτεχνικής γενιάς που σημάδεψε την μεταπολεμική ιστορία της Θεσσαλονίκης και άφησε βαθύ αποτύπωμα στις συνειδήσεις των πολιτών της.
Εύχομαι το αρχείο αυτό να γίνει πόλος έλξης για τους φοιτητές, τους ερευνητές και τους μελετητές του έργου του, αλλά και για όσους αναγνώστες συναισθάνονται την αλήθεια που κρύβει ο επιτύμβιος στίχος του: “Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε/ όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος”».
Αμέσως μετά, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας συναντήθηκε με φοιτητές στον χώρο του αναγνωστηρίου του ΑΠΘ, οι οποίοι της παρουσίασαν τα καινοτόμα προγράμματα των σχολών τους.
Στη συνάντηση παρευρέθηκαν ο Πρύτανης του ΑΠΘ Νίκος Παπαϊωάννου και οι επικεφαλής καθηγητές των προγραμμάτων.
