Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τιμάται η μέρα κατά της βίας των γυναικών. Ένα ζήτημα με ρίζες και άτυπη νομιμοποίηση, αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα.
Θεωρίες περί «ισχυρού φύλου», απειλές και φόβος φυσικοποιούν ένα φαινόμενο που μετατρέπει την ζωή πολλών γυναικών σε εφιάλτη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στοιχεία που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι η βία κατά των γυναικών παρουσίασε αυξητικές τάσεις κατά την πανδημία του κορωνοϊού, μετατρέποντας την καθημερινότητα των θυμάτων σε ένα διαρκή εφιάλτη.
Ταυτόχρονα, η σιωπή όσων «κάνουν τα στραβά μάτια» σε κραυγές γυναικών που βασανίζονται («για να μην μπλέξουν») αναπαράγουν πληγές που είναι δύσκολο να κλείσουν…
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες, ακόμα και διάσημες, αποφασίζουν να μιλήσουν ανοιχτά. Παράλληλα, η ευαισθητοποίηση του πολιτικού κόσμου σε διεθνές επίπεδο μπορεί να ωθήσει στην αλλαγή.
Παρ’ όλα αυτά, απαιτείται συνεχής εγρήγορση για την καταπολέμηση του φαινομένου. Το μήνυμα της μηδενικής ανοχής οφείλει να διαπεράσει όλους και όλες στη μάχη για ισότητα.
Από την Ελένη Τοπαλούδη, την άτυχη Μυρτώ της Πάρου μέχρι την Σαραρέ Κχαντεμί υπάρχει πολύς δρόμος μέχρι η αξιοπρέπεια να επικρατήσει του φόβου.
ΥΓ. Οι ιθύνοντες του ιταλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου αποφάσισαν την προηγούμενη αγωνιστική οι ποδοσφαιριστές των ομάδων να βάψουν μέρος του προσώπου τους με κραγιόν, τιμώντας έτσι αυτή την ξεχωριστή ημέρα. Μακάρι αυτή η κίνηση να βρει και άλλους μιμητές.
Ι. Διαμάντης
