Ας μιλήσουμε και για κάτι άλλο πέρα από πολιτική και οικονομία. Για αυτήν ακριβώς την αποξένωση που αισθάνεται η γενιά μας και όλες αυτές που ακολουθούν, τα παιδιά δηλαδή. Όλα γύρω μας έχουν αλλάξει. Τώρα πλέον δεν σουλατσάρουμε με ποδήλατα με τις ώρες. Οκ, μεγαλώσαμε λένε. Ρε παιδιά αισθανόμαστε ακόμα. Αυτήν την παιδικότητα στη ψυχή δεν μπορεί κανείς να μας την κλέψει.
Ο καθένας κρίνει από αυτό που βλέπει γύρω του από τη κάθε πόλη που μένει. Παλαιότερα δηλαδή στο Κορωπί που μένω εγώ, όλοι οι κεντρικοί δρόμοι ήταν γεμάτοι από παιδιά, έφηβους, νέους και τα φαγάδικα, οι καφετέριες, τα clubs ήταν γεμάτα. Πλημμύριζαν από κόσμο! Η εικόνα τώρα στους ίδους αυτούς κεντρικούς δρόμους της πόλης, στα πάλαι ποτέ στέκια, δείχνει- φωνάζει ερημιά. Εάν είχαμε μια κάμερα και συγκρίναμε μετά από δυο λήψεις φωτογραφιών των δύο εποχών αυτών θα βλέπατε τη διαφορά.
Οι λόγοι;
Οικονομικοί. Λόγω κρίσης τα σημερινά παιδιά είναι πολύ πιο φτωχά από ό,τι εμείς στην ηλικία τους.
Κοινωνικοί. Οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν αφού και η ίδια η κοινωνία, τα ήθη, οι επικρατούσες κάθε εποχής συνήθειες αλλάζουν, όπως και η… μόδα. Τώρα η τεχνολογία και τα socia media (που όταν ήμασταν παιδιά ούτε που τα ξέραμε), άλλαξαν τρόπο… διασκέδασης στα νέα παιδιά. Θεωρούν περιττή την απευθείας επικοινωνία. Αυτό μετατρέπει πολλούς νέους σε αντικοινωνικούς. Απόμακρους. «Αποστειρωμένους». Λέω προσωπικά ναι στη τεχνολογική πρόοδο αλλά όχι σε ένα πλαίσιο που αλλοιώνει και τον τρόπο ζωής μας. Όχι, εκεί είμαι κάθετα απέναντι.
Να προσθέσουμε εδώ και ένα άλλο στοιχείο- δεδομένο το οποίο είναι η γενική αύξηση της εγκληματικότητας τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Για παράδειγμα η όλη αλλαγή στον τρόπο ζωής και επικοινωνίας των νέων πλέον, δημιουργεί νέες σταθερές και γύρω από τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ εν δυνάμει ζευγαριών. Παλιά, στα χρόνια των γονέων μας, το αγόρι έπαιρνε τηλ. το κορίτσι αφού πρώτα είχαν συστηθεί κάπου από κοντά και κανόνιζαν ραντεβού. Τώρα; Μέσω κυρίως Facebook η επικοινωνία που καταλήγει σε μια… cyber- το λιγότερο- παράνοια. Προφανώς και ο όλος ερωτισμός πάει περίπατο. Ο όλος ρομαντισμός επίσης περίπατο. Το αποτέλεσμα είναι φοβισμένες γυναίκες που φοβούνται να κανονίσουν ραντεβού με έναν που ενδεχομένως οπτικά να τους αρέσει γιατί «και που ξέρω εγώ τι τύπος είναι αυτός και τι στ΄ αλήθεια θέλει από μένα». Με το δίκιο τους επί της ουσίας…
Οι νέοι άνδρες επίσης κάπου με το δίκιο τους λένε «δεν μπορώ να σταυρώσω γυναίκα, όλες είναι ψιλομύτες» και τελικά όλοι και όλες τη… βρίσκουμε με τις οθόνες του pc μας… Άντε να γίνουν οικογένεις με τόσα οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια…
Η ίδια αλλοίωση έχει γίνει και στα θεάματα, στις τέχνες, στη showbiz εν γένει. Αφαίρεσαν μαεστρικά και μεθοδικά- σταδιακά από τα πάντα το στοιχείο της ποιότητας και της ελληνικής αυθεντικότητας με ό,τι αυτό ακριβώς συνεπάγεται και φαντάζεστε…
Ζωή μέσα σε οθόνες. Πως το έλεγε ο συγχωρεμένος- αξέχαστος Στ. Ψάλτης; «Βάζουν τα όνειρά μας μέσα σε καπότες». Θα το παραφράσω. «Βάζουν τη ζωή μας όλη μέσα σε οθόνες». Ένα placebo της νέας εποχής διά πάσαν χρήσην…
ΥΓ: Σαν σήμερα άλλαξε για πάντα ο κόσμος… 11/9/2001. Αλίμονο στα θύματα…
Δημήτρης Κυριακού
