Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου τα λόγια χάνουν το νόημά τους, καθώς οι φράσεις δεν μπορούν να προσθέσουν τίποτα παραπάνω από αυτό που βιώνει η χώρα τις τελευταίες ημέρες: Θρήνος, οργή και ερωτηματικά.
Εγώ προσωπικά από μικρό παιδί αυτό που θυμάμαι είναι ένα κράτος στο οποίο κυριαρχεί η ατιμωρησία των εκάστοτε υπευθύνων. Μετά από τραγωδίες, η αντικειμενική ευθύνη, ως εκ θαύματος- Ελληνικού- πάει περίπατο.
Ένοχοι δεν καταδικάζονται επειδή βρίσκονται σε υψηλές θέσεις. Υπεύθυνοι που μεταθέτουν ευθύνες σε άλλους, οι γνωστοί… ανευθυνοϋπεύθυνοι. Σαν τους παρακρατικούς γνωστούς… «άγνωστους» ένα πράγμα. Οι οποίοι είναι πάντα εκεί. Όπως πάντα, όπως και χθες, να ανασχέσουν τη δίκαιη λαϊκή διαμαρτυρία, την οργή των νέων, την οποία όμως στη πραγματικότητα φοβούνται γιατί- ανέκαθεν- ρίχνει κυβερνήσεις.
Για να επανέλθω… Μια κατάσταση παγιωμένη, όπου έκπληξη θεωρείται η γενναία ανάληψη ευθύνης, η παραδοχή του λάθους, η παραίτηση και κυρίως η παραδειγματική τιμωρία.
Θυμηθείτε τραγικά περιστατικά (ενδεικτική αναφορά):
To ΄81 δεν μπήκε ΚΑΝΕΙΣ φυλακή στη τραγωδία στη Θύρα 7. Έπρεπε να ΤΣΑΚΙΖΕ η Δικαιοσύνη τους κατασκευαστές του γηπέδου, τους θυρωρούς και κατά δήλωση πρώην πρωθυπουργού ήταν απλά «ένα ατύχημα»…
Το 2000 το…. εξπρές του θανάτου Σάμινα, κατασκευασμένο το 1966, σκότωσε ανθρώπους στη Πάρο. Ένα σαπιοκάραβο.
Οι ποινές στους ενόχους ήταν, ας μην το συζητάμε…
Δύο δυστυχήματα στα Τέμπη το 2003 και το 1999 αντίστοιχα, με νεκρούς μαθητές και οπαδούς του ΠΑΟΚ, πέρασαν έτσι. Στον αυτόματο. Δεν είχαμε καλό δρόμο βλέπεις τότε.
Μετά τον ΒΑΡΥ ΦΟΡΟ αίματος, έφτιαξαν το δρόμο στα Τέμπη και η απόδειξη είναι ότι δεν ξαναέγινε κάτι εκεί.
Τώρα αυτό εδώ, στο «πάμε κι όπου βγει».
Τίποτα δεν άλλαξε, 42 χρόνια…
Την ίδια ώρα, ΑΔΙΑΝΟΗΤΕΣ, απίστευτες, προκλητικές, ωμές, κυνικές (και ό,τι άλλο θέλετε) δημόσιες τοποθετήσεις από «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης για… θυσίες νέων ανθρώπων στον βωμό μιας αναβάθμισης, ενός εκσυγχρονισμού, πασπαλισμένες με «δυστυχώς»…
Είναι ν΄ απορεί κανείς, τι έχει υποστεί όλος αυτός ο απλός κόσμος, ο μέσος Έλληνας, ο εργαζόμενος. Ο μη κηφήνας, ο μη βολεμένος, το μη κομματόσκυλο. Τι έχει υποστεί, τι έχει πληρώσει, πόσο έχει κινδυνεύσει, πόσο τον έχουν κοροϊδέψει 15 ολόκληρα χρόνια (τουλάχιστον).
Τον έχουν ΞΕΣΚΙΣΕΙ, του έχουν τελειώσει τα όνειρα, την αξιοπρέπεια, τη τσέπη, του βιάζουν τη «κοινή λογική» κι αν το θράσος τους τελικά φτάσει στον βαθμό του απύθμενου, τον βγάζουν και φταίχτη, με αστείες δικαιολογίες!!!
Δεν ξέρω εάν όλα αυτά που έχουμε ζήσει 15 χρόνια τώρα, ΟΛΑ με απόλυτη ευθύνη του πολιτικού συστήματος, τα έχουν υποστεί πολίτες σε χώρες του εξωτερικού.
Ο κόσμος από προχθές τους βρίζει μαζικά σε όλα τα social media. Και άνθρωποι που δεν περιμένεις να δεις! Αυτό κάτι δείχνει. Ό,τι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.
Παρόλα αυτά, έχουμε ένα χαρακτηριστικό. Ξεχνάμε εύκολα. Τους ενόχους, τους ανάξιους, τα λαμόγια. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως γιατί ο κόσμος περιμένει έναν ας πούμε θαυματοποιό; Γιατί ως αγέλη που είναι περιμένει κάποιον ηγέτη; Ναι, μόνο που ο ηγέτης που φαντάζεται μια πλειοψηφία, ο οποίος έχει μόνο χαρίσματα, δεν… διατίθεται στην εποχή μας. Ξέρετε γιατί… Γιατί πολύ απλά ο μεγάλος στόχος δεν είναι η οικονομική και κοινωνική πρόοδος του απλού κόσμου, των εκατομμυρίων πολιτών, της πλειοψηφίας.
Αναφέρομαι ακριβώς σε αυτόν τον απλό κόσμο που δεν κατέχει θέσεις, δεν έχει προσβάσεις, λεφτά, επιρροή, δεν τον υπολογίζει κανείς και τον υποτιμάει.
Μονάχα του πετούν ψίχουλα- ΑΝΕΚΑΘΕΝ- για να τον έχουν «υποχρεωμένο» για ψηφοφόρο, ποντάροντας στην αξιολόγηση του τελευταίου ότι η επιβίωση είναι πιο σημαντική από μια ποιοτική ζωή.
Πολιτικοί ανίκανοι όλων των αποχρώσεων (δυστυχώς πολλοί) και κατά καιρούς μεγαλοεταιρίες που έχουν ευθύνη: ΔΕΝ υπολογίζουν τον απλό κόσμο, ΔΕΝ τον σέβονται.
Δεν έχεις ιδιαίτερη αξία εσύ, εγώ. Ούτε η ζωή σου έχει ιδιαίτερη σημασία, ούτε πρέπει να έχεις αξιοπρέπεια, δικαιώματα. Ούτε πρέπει ΚΑΝ να τα διεκδικείς! Ως ψηφοφόρος, καταναλωτής, πελάτης αντίστοιχα.
Επαναλαμβάνω: ΔΕΝ υπολογίζουν τον απλό κόσμο, ΔΕΝ τον σέβονται. Όλοι όσοι δεν έχουν παρωπίδες, συμφωνούν μ΄ αυτήν την διαπίστωση.
Θυμηθείτε το, είναι 4 Μαρτίου σήμερα του 2023: Σ΄ έναν μήνα κανείς δεν θα ασχολείται με το ΔΡΑΜΑ, με την τραγωδία των Τεμπών.
Όλα θα έχουν ξεχαστεί. Η κοινωνία μοιάζει ανήμπορη να το πάει μέχρι τέλους, εννοώ να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ απονομή δικαιοσύνης και να τιμωρηθούν ΟΛΟΙ οι υπεύθυνοι. Ούτε μπορεί, ούτε κατά βάθος θέλει…
Το μόνο που θα μείνει διαχρονικά είναι η ατιμωρησία των υπευθύνων (μόνο ένας πάντα θα τιμωρείται, συνήθως ο τελευταίος τροχός της αμάξης) και η αναλγησία τους (όχι όλων προφανώς, αλλά…), η διαχρονική τους αναλγησία. Και η ζωή συνεχίζεται…
Δ. Κυριακού
