Ποτέ κανείς Έλληνας στον 20ο αιώνα (αλλά και στην αρχή του 21ου) δεν απολάμβανε τέτοιου καθολικού Σεβασμού από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, όσο ο μέγιστος Μίκης Θεοδωράκης ο οποίος έφυγε σήμερα από αυτόν τον μάταιο κόσμο. Σημειωτέον, σε μια ελληνική κοινωνία όπου διαχρονικά διέπεται από χαρακτηριστικά διχασμού.
Αναμφίβολα μια Προσωπικότητα με κύρος, όχι μόνο εξαιτίας του σπάνιου ταλέντου του στη μουσική και τη σύνθεση το οποίο εμπεριείχε θα έλεγα μια «θεία πνοή», αλλά και λόγω της δυνατότητάς του να διαφημίζει την πατρίδα μας όπου γης.
Μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών, αυτό που αποκαλούμε εν γένει «διανόηση» είχαν υποκλιθεί στην καλλιτεχνική του αξία και συνάμα αναγνώριζαν την αγάπη του για την Ελλάδα. Αλλά και άνθρωποι της πολιτικής, σε παγκόσμια κλίμακα είχαν εκφράσει τον θαυμασμό τους για τα σπουδαία έργα του.
Για τη μουσική του, ειλικρινά είμαι «μικρός» να μιλήσω. Είμαι σίγουρος πως οποιοδήποτε άκουσμα του, προκαλεί συγκίνηση. Όλες «μεθυστικές» μελωδίες. «Έντυσαν» μουσικά στίχους γεμάτους νοήματα για τη ζωή, για τη Ρωμιοσύνη.
Ο Μίκης είχε ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση, όμως το όραμά του για την Ελλάδα, ξεπερνούσε πολιτικές και ιδεολογικές θεωρήσεις.
Ο Μίκης ήταν οικουμενικός.
Ήταν εκεί στην αντίσταση κατά του βάρβαρου και απάνθρωπου χιλτερικού ναζισμού.
Ήταν εκεί χρόνια αργότερα και κατά της επτάχρονης δικτατορίας που αφαίρεσε βασικές Συνταγματικές ελευθερίες από τους πολίτες.
Εξορίστηκε, φυλακίστηκε, όμως η ισχυρή του προσωπικότητα ανάγκασε τους δέσμιούς του, να ανακαλέσουν τις καταδικαστικές τους αποφάσεις για την τύχη του, καθώς σπουδαίοι άνθρωποι και οργανώσεις απ΄ όλον τον κόσμο, ζήτησαν με θέρμη την απελευθέρωσή του! Κι έτσι έγινε.
Ελάχιστοι άνθρωποι στην Ελλάδα είχαν κατά τον τελευταίο αιώνα τέτοιο έρεισμα στο εξωτερικό. Κι αυτό μαρτυρά την διεθνούς εμβέλειας φήμη και προσωπικότητά του.
Ο Μίκης δεν φοβήθηκε στα τελευταία χρόνια της ζωής του να πάρει θέση και για κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά ζητήματα που κυριάρχησαν στην Ελλάδα. Η ξεκάθαρη θέση του σε μια σειρά ζητήματα όπως ο πόλεμος των ΗΠΑ στη Σερβία, όπως η οικονομική πολιτική στην Ελλάδα με την εφαρμογή των μνημονίων, αλλά και εσχάτως όσον αφορά στο σοβαρό εθνικό ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, αποδεικνύει ότι είχε κριτήριο το εθνικό συμφέρον και όχι το δικό του. Ο καθένας φυσικά μπορεί να ερμηνεύσει τα πράγματα όπως θέλει, ωστόσο ένα ήταν σίγουρο: Με παρρησία εξέφραζε τη γνώμη του, δεν κρυβόταν.
Αυτό άλλωστε είναι το χαρακτηριστικό των μεγάλων προσωπικοτήτων. Ό,τι δηλαδή δεν υπολογίζουν το κόστος, ούτε τις κριτικές του κάθε λογής «ειδήμονα». Ανόθευτα όλα.
Η Ιστορία θα αποφανθεί για το πόσο μεγάλη προσωπικότητα ήταν. Κι αν υπάρχει ένας τρόπος για να μείνει κανείς στην Αθανασία, αυτός είναι το Έργο του και η υστεροφημία του.
Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μένεις στην Ιστορία.
Το λυπηρό για την χώρα μας είναι ότι πλέον δεν νομίζω ότι υπάρχει τόσο ισχυρή προσωπικότητα ώστε να κάνει αισθητή την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου.
Αντίο μέγιστε Μίκη.
Δημήτρης Κυριακού
