Με αφορμή τον έναν χρόνο που συμπληρώθηκε σήμερα από το τέλος των μνημονιακών προγραμμάτων αναρωτιέμαι τελικά πόσο στ΄ αλήθεια έχει η ζωή μας καλυτερέψει έναν χρόνο τώρα που υποτίθεται ότι βγήκαμε από αυτά; Απάντηση: Ελάχιστα στην πραγματική ζωή και καθημερινότητα. Εγώ τον θεωρώ επί της ουσίας χαμένο τον χρόνο που πέρασε.
Ναι μεν εξυπηρετούμε μόνοι τις ανάγκες μας αλλά με τεράστιο κόστος. Πληρώνουμε για διατήρηση πλεονασμάτων του ΑΕΠ στο 3,5% μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060 όπου δεν θα ζει κανείς από τους σημερινούς πρωταγωνιστές…
Αυτά δεν βγαίνουν ποτέ και πουθενά, από καμία χώρα, είναι εντελώς ανέφικτα. Και όλα αυτά εφαρμόζονται σταθερά σε μια χώρα με τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, με τη πλειοψηφία των νέων με υψηλή μόρφωση να βρίσκεται στο εξωτερικό ακόμα. Για ποιά πραγματική προοπτική να μιλάμε εάν δεν αναστραφεί αυτό;
Ο Μητσοτάκης καθαρά θα κερδίσει ή θα χάσει το στοίχημα από το αν θα πετύχει ή όχι δραστική μείωση αυτών των πλεονασμάτων.
Επιβάλλεται όλοι να πάρουμε οριστική ανάσα απρόσκοπτα. Απλούστατα, δεν βγαίνει αλλιώς στη συνέχεια. Ούτε για νοικοκυριά, ούτε για επιχειρήσεις, ούτε για τίποτα άλλο.
Τα οικονομικά βάρη μιας ολάκερης δεκαετίας υπήρξαν απροσμέτρητα, εν πολλοίς χωρίς αντίκρυσμα. Έως εδώ. Οριστικά. Φτάνει.
Δημήτρης Κυριακού
