Το θλιβερό γεγονός να παρατηρούνται σήμερα φαινόμενα έλλειψης ανθρωπισμού, απανθρωπιάς δηλαδή, κι αυτό να το συναντά κανείς σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής δραστηριότητας σήμερα στην Ελλάδα, με τρομάζει.
Διάφοροι (ας πούμε) άνθρωποι, επηρεασμένοι από διάφορα περιστατικά της πολιτικής, οικονομικής, αθλητικής και όχι μόνο ζωής της χώρας, προβαίνουν σε αδιανόητες δηλώσεις και εκφράσεις κατά όσων δεν συμπαθούν.
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις μάχες υγείας που δίνουν (και γνωστοποίησαν) η Ντόρα Μπακογιάννη και η Φώφη Γεννηματά και τα όσα ανατριχιαστικά διαβάζω ή ακούω, ευτυχώς μόνο από λίγους, οι οποίοι χαίρονται (!…) ή εύχονται (απίστευτο) να συμβούν ακόμα χειρότερα στις δύο προαναφερθείσες πολιτικούς και κατά καιρούς σε άλλους.
Εάν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου ο ίδιος ή αν δεν το άκουγα με τα αυτιά μου, θα νόμιζα ότι κάποιος νοσηρός τύπος μου μετέφερε λάθος πληροφορίες.
Με αφορμή και άλλα περιστατικά (όπως αυτό του Ν. Χαρδαλιά κ.α), διαπιστώνω όχι απλά το κραυγαλέο έλλειμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ, αλλά και την έλλειψη ανθρωπισμού πολλών ατόμων που δυστυχώς ηλικιακά ανήκουν και στη γενιά μου.
Το να μάθεις να ξεχωρίζεις τη διαφορά δεν είναι δύσκολο πράγμα, μπορεί να είναι όμως και… σοφία, εάν γύρω σου έχεις να κάνεις με τέτοιους.
Ένα τυφλό μίσος, το οποίο ίσως τροφοδοτείται κι από μια λαϊκίστικη νοοτροπία, γίνεται πλέον εκπεφρασμένο σε ΜΜΕ, σε σχόλια κάτω από αναρτήσεις. Κατάρες, «ευχές» για το κακό κάποιων που θεωρούμε ότι είναι υπεύθυνοι για όλα όσα βιώνουμε.
ΟΧΙ, κάθετα και οριζόντια, ΟΧΙ, σε τέτοια κακοήθεια και τέτοια αναξιοπρέπεια. Πολλοί, κι εγώ μέσα σε αυτούς, είμαστε πολύ απογοητευμένοι για τα όσα ζήσαμε εδώ και 13 χρόνια στην χώρα μας. Είναι σαφείς οι ευθύνες πολιτικών ταγών πάνω σε όλα αυτά που μας έχουν βρει. Αλλά η κριτική ΠΡΕΠΕΙ να είναι ΜΟΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Οτιδήποτε άλλο, εννοώ αναφορές σε οικογένειες (δυστυχώς έχει ακουστεί και σε διαλόγους πολιτικών αρχηγών στη Βουλή πάνω στην άψη της αντιπαράθεσης- καμιά σύγκριση με το παρελθόν…), παιδιά και ασθένειες των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής, τρομάζει.
Προδίδει, πέρα από έλλειψη ουσιαστικής παιδείας (το έλλειμμά της δυστυχώς φαίνεται πάντοτε και με κάθε αφορμή), και μια φασίζουσα νοοτροπία η οποία όχι μόνο σοβεί, αλλά πλέον- κι αυτό είναι τρομακτικό- είναι ορατή μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Όταν έχουμε πάρει αυτόν τον δρόμο, ήδη βιώνουμε μια κοινωνία αγέλης, όπου ο ένας θα εύχεται στον άλλον το κακό, λες και ζούμε στον μεσαίωνα.
Πρέπει να μάθουμε να διαφωνούμε ΜΟΝΟ σε πολιτικό επίπεδο. Να μην παίζουμε με την υγεία ΚΑΝΕΝΟΣ ανθρώπου, γιατί οι κατάρες γυρίζουν σε μας. Ας συνέλθουμε. Το τυφλό μίσος, νεκρώνει το μυαλό. Και είναι φρικτό. Δημιουργεί μια κοινωνία αβίωτη, όπου ο φασισμός δεν αργεί να γίνει καθεστώς.
Φυσικά όλοι αυτοί οι τύποι, όταν χτυπήσει την πόρτα τους η αρρώστια, τα ξεχνάνε όλα. Μην κάνεις ή μην σκέφτεσαι, μην εύχεσαι για κάποιον άλλον κάτι, το οποίο δεν θα ήθελες να σου συμβεί.
Σε τελική ανάλυση δεν αποτελεί μονάχα θέμα λογικής, παιδείας, νηφαλιότητας, αλλά πριν και πάνω απ΄ όλα, θέμα πολιτισμού.
- Πηγή φωτο: megatv.com
Δημήτρης Κυριακού
