Βεβαίως και η κυβέρνηση, γενικώς ο κρατικός μηχανισμός, το καλοκαίρι επαναπαύτηκε από τα ελάχιστα κρούσματα του κορωνοϊού και δεν ενίσχυσε σοβαρά και έγκαιρα τα νοσοκομεία, τις ΜΕΘ, δεν έκανε προσλήψεις γιατρών- νοσηλευτών. Όλοι, ιδιαίτερα ο ΠΟΥ, προειδοποιούσαν για τον απίστευτα δύσκολο χειμώνα και το νέο κύμα πανδημίας που θα ερχόταν ξανά.
Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν… Και είναι ακόμα πιο αρνητικό γιατί υπήρχε ήδη η εμπειρία από την άνοιξη, διάστημα κατά το οποίο ο κρατικός μηχανισμός έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά.
Προφανώς τα σύνορα δεν θα έπρεπε να είχαν ανοίξει. Κουτσά στραβά κάτι έγινε με τον εσωτερικό τουρισμό. Εξάλλου όλοι το είχαν πάρει απόφαση ότι το 2020 είναι χαμένο έτος τουριστικά και σε όποια θέση εργασίας σχετική άμεσα ή έμμεσα με αυτόν κι αν είσαι, το καταλαβαίνεις εύκολα.
Την ίδια ώρα έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση που κρίνει τα πάντα, σωστά ή λάθος, γύρω και μέσα από τον δικό της ιδεολογικό μανδύα. Έφτασε στο σημείο προχθές η Αυγή (κομματικό όργανο του κόμματος) να κάνει λόγο για τον εθελοντισμό «ο οποίος είναι ο φερετζές του νεοφιλελευθερισμού» όπως τονίστηκε…!
Απίστευτα πράγματα, εν μέσω σκληρής μάχης. Ο εθελοντισμός είναι έμπρακτη αλληλεγγύη, προσφορά στον συνάνθρωπο, μεγαλείο ψυχής. Θυμηθείτε την τεράστια προσφορά των εθελοντών στον Ερυθρό Σταυρό κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Όμως, για να επανέλθω στις αιτίες που διόγκωσαν το πρόβλημα, θεωρώ ότι η ατομική ευθύνη είναι σημαντικότερη από όλα τα προαναφερθέντα, καθώς όλα ξεκινούν και τελειώνουν από την σοβαρότητα του καθενός. Όσες νέες ΜΕΘ παραπάνω και αν ανοίξουν (ή επιταχθούν στα ιδιωτικά νοσοκομεία που πρέπει να γίνει), αν είναι απείθαρχη η κοινωνία, και αυτές θα γεμίσουν κάποια στιγμή.
Δεν θέλει πολύ μυαλό ή να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι σε ένα μπαρ γεμάτο από κόσμο το καλοκαίρι, ένας, δύο να ήταν θετικοί, θα γινόταν πανεύκολα και γρήγορα διασπορά του covid-19.
Όταν στα μπαρ καθόταν ο ένας κυριολεκτικά δίπλα στον άλλον και προφανώς οι περισσότεροι δεν φόραγαν μάσκες (όλοι έτυχε να περνάμε κάπου και να έχουμε δει τι γινόταν…), όταν οι επιχειρηματίες της νύχτας δεν τηρούσαν κανένα υγειονομικό πρωτόκολλο, όταν στα καφέ υπήρχε χαλαρότητα και συνωστισμός, όταν στις παραλίες γινόταν το ίδιο (χαμός στις πλαζ), το ίδιο και στις εκκλησίες, το ίδιο και σε συναυλίες (είδαμε όλοι εικόνες), θέλει πολύ;
Δηλαδή οι πάντες φταίμε γι΄ αυτό που έγινε. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Από πολύ λίγο έως τεράστιο, ανάλογα με την συμπεριφορά που είχε ο καθένας μας, ανάλογα με το πόστο και την θέση που κατείχε ο καθένας μας.
Ένα άλλο που θα πρέπει να σημειώσω και ελπίζω να προβληματίζει τα κυρίαρχα Media στην χώρα είναι ότι ο κόσμος δεν τα λαμβάνει σοβαρά υπόψη του πλέον. Ασκούν τρομερή πίεση και πετυχαίνουν τελικά στην πράξη το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι νέοι ελάχιστα βλέπουν τηλεόραση άλλωστε και το φαινόμενο αυτό δεν είναι τυχαίο.
Εδώ και πολλά χρόνια έχουν κριθεί στην συλλογική συνείδηση για την στάση που κράτησαν σε μεγάλα γεγονότα. Συνεπώς μόνα τους έχουν καταφέρει να απαξιωθούν στα μάτια του κόσμου. Μόνα τους έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, αφού συμμετείχαν και στην λεγόμενη διαπλοκή (αυτό έχει ειπωθεί από εκδότες- δημοσιογράφους ακόμα και σε εξεταστικές επιτροπές της Βουλής) που όλοι παραδέχονται ότι γενικά υφίσταται στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Συγκλονιστικές (ομολογουμένως) εικόνες μέσα από ΜΕΘ και βίντεο, μπορεί να υπογραμμίζουν- και σωστά- την τιτάνια προσπάθεια τω ηρώων γιατρών και νοσηλευτών (όλη η κοινωνία τους χρωστάει ευγνωμοσύνη), αλλά δεν φέρνουν παραπάνω συνειδητοποίηση του σοβαρού προβλήματος που ΟΛΟΙ το γνωρίζουμε απόλυτα. Μόνο πρόσθετο φόβο φέρνουν (το άγχος- που έχει πολλές μορφές και κλίμακες- αποδεδειγμένα από την ιατρική κοινότητα απορυθμίζει το ανοσοποιητικό, μειώνει τις άμυνες του οργανισμού), ιδίως στις ευπαθείς ομάδες και στους ηλικιωμένους, στην ήδη επιβαρυμένη ψυχολογία τους.
Άραγε τι σκέφτεται ένας ηλικιωμένος με χρόνια νοσήματα εάν βλέπει συνομήλικούς του σε εντατικές να χαροπαλεύουν; «Πάει, ο επόμενος θα είμαι εγώ, θα πεθάνω» θα σκέφτεται. Ή ένας άνθρωπος που πάσχει από υποχονδριακή νεύρωση; Θα ζει μια κόλαση αβεβαιότητας για την ακεραιότητά του, δίχως τέλος. Δεν αρκεί που ήδη είναι ευάλωτος; Οι ειδικοί άλλωστε για αυτά, οι ψυχίατροι, τα έχουν ήδη επισημάνει.
Εκ μέρους των ΜΜΕ, κρίνεται έως και αντιδεοντολογική αυτή η στάση, όταν ξέρουν όλοι ότι στις ΜΕΘ, δεν πρέπει να εισέρχονται ούτε καν οι στενοί συγγενείς του νοσηλευόμενου, παρά μόνο το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό.
Γενικά ο κόσμος δεν αλλάζει, όπως κι αν κινηθούν τα δελτία ειδήσεων. Επαναλαμβάνω, ΟΛΟΙ γνωρίζουν/ουμε την δύσκολη και οριακή κατάσταση, καθώς επί οκτώ- εννιά μήνες μόνο με αυτό το θέμα ασχολούνται/ούμαστε. Αυτό μονοπωλεί τις συζητήσεις των πάντων.
Ο αφελής θα παραμείνει αφελής, ο πειθαρχημένος πειθαρχημένος και ο απείθαρχος απείθαρχος. Μακάρι να άλλαζε ο απείθαρχος, αλλά όπως λέει από παλιά ο λαός «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι…».
Επομένως, συνεχής, σοβαρή, υπεύθυνη ενημέρωση, αρκεί.
Δεν αναφέρομαι καν σε απαξιωμένα μικρά ΜΜΕ, τα οποία κάνουν κάτι πολύ χειρότερο και επικίνδυνο. Διαδίδουν fake news.
Νομίζω ό,τι πιο εγκληματικό και ανεύθυνο μπορεί να κάνει κανείς σήμερα. Άνθρωποι ανίδεοι που δεν βασίζονται σε επιστημονική αναζήτηση ή τεκμηρίωση, βγάζουν επικίνδυνα σενάρια συνωμοσίας, μπλέκοντας ακόμα περισσότερο, ανίδεους και ανεύθυνους, με μοιραία αποτελέσματα.
Νομίζω έχουν επίσης καταδικαστεί στην συνείδηση όλου του κόσμου. Όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο και κοιτάς πως να σωθείς, δεν αμφισβητείς ότι γίνεται πόλεμος. Είναι μια τρέλα αυτό.
Συμπέρασμα: Όλοι έχουμε ευθύνη για την κατάσταση την οριακή που φτάσαμε. Κυβέρνηση (για ολιγωρία), κλήρος (για διγλωσσία), κόμματα της αντιπολίτευσης (ενίοτε για εφαρμογή της μικροπολιτικής), MME (για υπερβάλλοντα ζήλο τα μεγάλα, για επικίνδυνα fake news ορισμένα μικρά), επιχειρηματίες (για μη τήρηση των μέτρων), και εν γένει η κοινωνία συνολικά (για χαλάρωση σχεδόν όλοι μας, για ανεύθυνη στάση ορισμένοι).
Πρέπει όμως και να αντέξουμε. Είναι θέμα επιβίωσης. Και το χρωστάμε στους εαυτούς μας πρώτα απ΄όλα να είμαστε καλά. Και σωματικά, αλλά και ψυχικά. Άλλωστε η θεραπεία δεν είναι πλέον πολύ μακριά. Δύο- τρεις μήνες υπομονή ακόμα.
Δ. Κυριακού
