Σήμερα το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε κατά πλειοψηφία ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν δικαιούνται επίδομα αδείας και δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, κλείνοντας οριστικά το θέμα αυτό. Προφανώς και η απόφαση του ΣτΕ είναι σεβαστή υπό την έννοια ότι οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης είναι σεβαστές σε ένα ευνομούμενο κράτος. Προκαλεί βέβαια εντύπωση και ερωτηματικά η εντελώς διαφορετική φετινή απόφαση της ολομέλειας του ΣτΕ σε σχέση με την περσινή του απόφαση που έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές των δώρων- επιδομάτων.
Εύλογα τίθεται επίσης και ένα άλλο ερώτημα: Οι εν ενεργεία δημόσιοι υπάλληλοι που είναι έντιμοι και κάνουν με συνέπεια και ευσυνειδησία την δουλειά τους σε κάθε υπηρεσία εξυπηρετώντας τους πολίτες καθημερινά, μήπως τα δικαιούνται; Γιατί θεωρώ ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα μιας κάποιας- προφανώς υπαρκτής από χρόνια- πραγματικότητας που λέει ότι υπάρχουν μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι που δεν εργάζονται με συνέπεια ή και κάτι παραπάνω όπως αυτοί που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα λόγω παραπτωμάτων.
Επικρατεί πολλές φορές μια λογική «συλλογικής ευθύνης» που εμπεριέχει μέσα της μια αδικία. Δεν λύνει προβλήματα, παρά μόνο τα οξύνει μέσα στα χρόνια.
Είναι γεγονός ότι στα χρόνια του μνημονίου με επικρατούσες τις λογικές κάποιων ακραίων κύκλων της Ευρώπης που επέβαλλαν μια σκληρή αντιμετώπιση στα διάφορα κακώς κείμενα της χώρας μας, επικράτησε τελικά η αντίληψη ότι συλλήβδην οι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονται για την ουσιαστική οικονομική χρεοκοπία μας λόγω «μη παραγωγικότητας». Στην ουσία όμως αυτό που ισχύει είναι ότι υπάρχουν- όπως σε όλα τα επαγγέλματα μηδενός εξαιρουμένου και διαχρονικά- εργατικοί και μη εργατικοί, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, ηθικοί και μη ηθικοί άνθρωποι εν γένει.
Είναι σωστό βάσει μιας επικρατούσας αντίληψης που καλώς ή κακώς (για μένα κακώς…) παγιώθηκε και επιπροσθέτως λόγω δημοσιονομικών (μα καλά τώρα δεν έχουμε βγει από τα προγράμματα προσαρμογής;), τελικά να καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά; Ρητορικό το ερώτημα…
Δημήτρης Κυριακού
